.
Henny Hofsté
Kijk, opende hij zijn betoog. Kijk, zeg maar Joop hoor .... .. dat doen ze hier
al zo’n 30 jaar. Snapt u dat nou, ik wil al heel lang eens over de grens met mijn vrouw,
Eenmaal aangekomen bij de garage, staart hij verlekkert door de ramen van de
showroom. Daar, die is het, achter in de hoek staat de wagen van zijn dromen.....................
Ze had nog zo’n mooie pyjama in de kast liggen, zij de zuster, toen ze binnen kwam met
de koffie, zal ik die maar aantrekken als het zover is.
Als ik ’s avonds uit mijn werk thuis kom, en onder het eten aan mijn dochter vraag of zij mee gaat naar de dodenherdenking, twijfelt zij geen moment en zegt “ja dat lijkt mij leuk”. Die laatste woorden blijven nog een tijdje bij mij hangen. Wat zijn kinderen soms toch ongecompliceerd
Twee weken van te voren hebben we al plezier. De kaartjes halen in de plaatselijke kroeg koste ons ongeveer twee honderd euro. Dertig euro voor de kaartjes, en de rest om te vieren dat we ze hadden. Want het animo is vele malen groter dan de kaartjes.
De eerste ontmoeting met mijn stiefvader zal ik nooit meer vergeten. Mijn moeder die niet echt reden had om te zingen, liep al een paar dagen vrolijk door het huis. Toen ik uit school kwam liep mijn moeder zenuwachtig maar nog steeds vrolijk het huis te poetsen. Uiteindelijk riep zij mij bij zich en vertelde mij dat er vanavond visite kwam van een meneer, en of ik mij wilde gedragen.
Net als ik mijn huis binnen wil gaan, word ik geroepen door een overbuurman. Omdat ik er pas drie weken woon, heb ik geen idee wie er tegenover mij woont. 'Heb jij verstand van centrale verwarming?' roept hij mij vanaf de overkant toe. 'Een beetje', roep ik iets harder als normaal, want op het laatste moment zag ik zijn gehoorapparaat achter z’n oor.
Als ik op weg ben om mijn krantje te gaan kopen, kom ik een hevig huilende bewoonster uit ons trappenhuis tegen die mij aanklampt. En of zij alle leed in de wereld bij zich heeft snikt ze: 'Wil je even binnenkomen en met me praten? Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet.' En met mijn arm om haar heen, loods ik haar de trappen op haar woning binnen.
Vaak hebben mensen net even dat duwtje nodig om de realiteit weer onder ogen te zien.
Als ik ‘s avonds laat in Amsterdam achter het centraal station sta te wachten, omdat ik beloofd had dat ik vrienden van de trein zou halen, komt er uit het niets, een nogal klein mager meisje, van ik schat zo’n negentien jaar, snel op me aflopen. 'Vijftig gulden en ik zorg ervoor dat je de hele rotzooi voor een half uur vergeet, deal of niet?' 'Niet,' antwoord ik haar.
De zomer van 2016 op en terrasje in Haarlem.Twee mensen, een privé gesprek en rinkelende glazen. Kortom, een met humor doorspekt paar op het terras recht achter mij.
Als een kind de logica zoekt in de losse handen van zijn strenge vader. En mij met een gebroken hart en nare herinneringen achterlaat…..
U loopt hier wel vaker langs, kom binnen dan krijgt u thee, het is er koud genoeg voor. Ga daar maar zitten, dat is Bert zijn stoel altijd geweest, maar Bert is er niet meer....
Als het verleden zich aandient in het heden.
Het is maandag middag drie uur, als Karel door twee parket beambten uit zijn tijdelijke cel onder het gerechtsgebouw naar de rechtszaal wordt gebracht. Eerder die dag, hadden ze hem al opgehaald uit de gevangenis, waar hij al geruime tijd in hechtenis zat. Volgens Karel had hij niets gedaan wat niet mocht, en om in zijn eigen woorden te blijven, een prijs verdiend.
Dit is het verhaal van een dakloze man. Het is zoals hij de wereld ziet. En waar gebeurd. De locatie is Parkwijk in de tuin van de Berlagelaan.
Iedere zondagmorgen loopt er op dezelfde tijd een al wat oudere heer langs ons raam met een hondje dat, u raad het al, hetzelfde ritme heeft als zijn baasje. En volgens mij, ook dezelfde blik in zijn ogen, soms heel soms loopt hij los, en rent dan kris kras over het grasveld, met zo’n blik van, zie je nou wel, ik kan best los lopen hoor.
Zelfs vitaminen hebben hun beperking.....................
Een hele bak vol, zo zie ik het graag. Witte kool. Check. Sjalotjes, appel, mango. Check. Groene peper, kokos, fijn geknipte koriander, alles zit erin. Met een zwierige zwaai plaats ik de koekenpan op een laagbrandend pitje. Pinda’s erin, cashewnootjes. Zachtjes roosteren en straks knapperige taugé erbij. Dit belooft een klein feestje.
Als ik op 18 jarige leeftijd het café ontdek, gaat er een wereld voor mij open. Schuchter stap ik op een zaterdagmiddag naar binnen en ga aan een tafeltje zitten, tegenover mij zitten 4 mannen te kaarten, en kijken mij aan met een blik van “ben jij al droog achter je oren” na een minuut of 5 komt een van de kaarters gekleed in een licht bruine stofjas naar mij toe en vraagt wat ik wil drinken.
Al snel wist ik dat leren niet mijn ding was, op 16 jarige leeftijd ging ik solliciteren bij Hilarius. De voormalige spijkerfabriek in de Waarderpolder, het was nu een fabriek waar laselektroden werden gemaakt.
Als ik besluit om op een regenachtige zaterdagmiddag eindelijk eens de zolder op te ruimen, val ik van de ene verbazing in de andere. Het is toch ongelofelijk was een mens allemaal bewaard mompel ik. Maar al heel snel kom ik er achter dat de meeste rommel van mijzelf is.
Vluchten. Een droom die zomaar werkelijkheid kan worden.
Vannacht ben ik door een groepje mannen mijn huis uit geslagen, samen met mijn vrouw en kind. Zonder doel zijn wij aan de dood ontsnapt, eindeloos hebben rond gelopen.
Volgers
Het podium voor jouw verhaal
De Verhalenmakers is een project met als belangrijkste doel: bijdragen aan verbinding.
Wij bieden een podium voor verhalen, schrijvers en professionals omdat we geloven in de kracht van storytelling.
Ben je een schrijver of wil je graag schrijven?
Meld je aan!
@social #media
Contact
De Verhalenmakers
info [at] verhalenmakers.com
of ga naar de contactpagina