.
Adriana Boellaard
Vandaag komt Dolf. Spannend! Na mijn ervaring met Rudie kan ’t alleen maar beter worden. Ik weet dat ik mag blijven maar toch. Ik beef. De klok slaat tien uur. De koffie staat klaar.
Boekhouden is niet echt mijn ding. Ik hou niet zo van cijfertjes. Ik hou meer van letters. De Heer Vermeulen doet echt zijn best om mij te helpen.
Neem nou Nurks, een houterig mannetje in de Haarlemmerhout, de kleine en de grote Houtstraat en het Houtplein. Het is alles hout wat er blinkt in Haarlem. En ik begin een nieuwe baan bij Bakkers Houthandel aan het Zuiderbuitenspaarne 42-43.
Wat doe je als de baas van een modezaak vijf briefjes van 100 gulden op je bureau gooit en vraagt om 5 coupons? Kalm blijven..? Maar hoe doe je dat? Jack, mijn steun en toeverlaat bij Meinders Confectie, is al naar huis. Heeft hij een rol in deze film? Mijnheer de procuratiehouder zit boven in zijn kantoor.
Alle begin is moeilijk. Tramhalte Amsterdamse Poort tijdens het spitsuur is geen pretje. Proberen me staande te houden tot het eindpunt: Het Spui. De 1e week bij Meinders Confectie is informatie en nog meer informatie.
De kwade zaterdag, precies zeven uur. Ik druk op de knop van ons ‘stoplicht’. Groen, ik mag doorlopen. Ik voel een hand op mijn schouder en kijk om. Karel onze etaleur, evenals Harm een goeie vriend geworden. Karel is van de ‘verkeerde kant.’ Sorry 2017: dat is gewoon eind jaren veertig van de vorige eeuw. Wel een ‘publiek’ geheim, nooit hardop uitspreken. Dat niet.
Zó spannend! Dozen vol mooie dames kleding, herenpakken, cosmetica en lappen stof, ‘t kan niet op! Heerlijk, Harm helpt met uitpakken! Razend snel punten plakken en hup naar boven!
Weten jullie nog meisjes? Ons dierbare poezie album? Dit plaatje dient ter illustratie van de belangrijke distributiebonnen: links onderaan de paarse textielbonnen: 75 en 76 punten.
Een mooie dag in april. Lusteloos loop ik door de Grote Houtstraat. Ja echt, met mijn ziel onder mijn arm. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn: zojuist mijn diploma gekregen. Maar wat wil ik er mee? Werken op een naaiatelier? Wassen, poetsen, strijken bij een Bloemendaalse kakmadam?
Hoezo saai de jaren vijftig van de vorige eeuw? Sopranen, alten, bassen en tenoren. We zongen als de spreekwoordelijke vogeltjes. Op zon- en feestdagen de preek luister bij zetten in de enige echte Bavo of in ons eigen stekkie: De Oosterkerk.
De lente van 1947, de lente van: weg met het noodkacheltje. Zou vorig jaar nog het sinaasappelkistje in rook zijn opgegaan, nu deed het dienst als kast voor het ding.
Een opmerkelijke Haarlemse Dame is heen gegaan: mijn tante Petronella. Op een haar na 102 jaren geleefd. Evenals bij leven bracht de dood haar weer veel bezoekers. Het lijkt een herhaling van de receptie tijdens de viering van haar honderdste verjaardag.
Eerlijk gezegd: ik ben een beetje nerveus, niemand kent nog mijn geheim, behalve mijn echtgenoot natuurlijk. Moet ik eigenlijk niet eerst de aanstaande grootouders het grote nieuws vertellen, het is nog zó pril, nou ja tante kan goed een geheim bewaren.
Wie kent hem niet: Oom Keesje, of het Diakenhuis-mannetje? Ik denk dat vele oude en nieuwe Haarlemmers het beeld zo voor zich zien: Eén van de beelden van het Hildebrandmonument in de Haarlemmerhout. Maar weten jullie ook waar het echt vandaan komt? Nou ja, Oom Keesje is een figuur uit de Camera Obscura van Nicolaas Beets, die het onder de schuilnaam Hildebrand in 1839 schreef.
De Ruijterweg, het grote huis met zelfs een echte badkamer. Een logeerkamer en een moderne keuken. Ik herinner me een logeerpartij: Ik mag in het bad. Helaas heeft oom er niet zo lang van kunnen genieten.
Denk ik aan de Leidsevaart, dan denk ik aan de immens grote tuin, het water voor de deur met het bootje, de grote gymzaal waar we oud en nieuw vieren met de hele familie. Maar ook aan de twee gastvrije mensen, voor ons kinderen.
Een gebouw komt tot leven door zijn gebruikers. Die gebruikers zijn kind van hun tijd en die tijd is gevormd door de historie. Mijn oom en tante waren het conciërge-echtpaar van de eerste Rijkskweekschool voor onderwijzers te Haarlem. Over leraren, kwekelingen en beroemde oud-leerlingen is al veel geschreven: in jaarboeken en kronieken, in kranten en tijdschriften.
Dit is het verhaal van mijn oom IJsbrand en tante Petronella. Veel weet ik uit boeken en archieven. En natuurlijk de ‘echte’ verhalen van mijn oom en tante en andere familieleden. Oom en tante waren het conciërge-echtpaar van de 1e Rijkskweekschool voor onderwijzers te Haarlem aan de Leidsevaart. Maar hun geschiedenis begint veel eerder.
Naast een stevige familieband delen wij onze liefde voor Haarlem, mijn nicht Nelleke en ik. Bovendien is nostalgie ons ook niet vreemd. Regelmatig zijn we, als oud Haarlemmers, te vinden in de Haarlemmerhout. Wandelend langs de eindelijk teruggeplaatste beeldengroep van Bomans of peinzend voor het hek van de hertenkamp herinneringen op halend.
Het podium voor jouw verhaal
De Verhalenmakers is een project met als belangrijkste doel: bijdragen aan verbinding.
Wij bieden een podium voor verhalen, schrijvers en professionals omdat we geloven in de kracht van storytelling.
Ben je een schrijver of wil je graag schrijven?
Meld je aan!
@social #media
Contact
De Verhalenmakers
info [at] verhalenmakers.com
of ga naar de contactpagina