Zomervakantie

Zomervakantie.
De zon brandt op mijn natte huid als ik uit het zwembad kom. Het is verzengend warm. Het zwembad is de enige plek waar de hitte enigszins te trotseren is. Zelfs de parasol biedt geen beschutting. Geen zuchtje wind…. Geen wolkje te bekennen, wat een ongenadige hitte. Half versuft probeer ik de dag door te komen, verlangend naar de avond als de zon haar verdovende stralen achter de horizon verbergt. Dán ontwaakt de autochtone bevolking uit de siësta. Ik vraag me af: hoe kan men hier functioneren? Zou je echt wennen aan deze hitte? Wij – vakantiegangers – zwoegen hijgend en puffend voort om de dag door te komen en vooral de nacht, woelend tussen de kletsnatte lakens.
 

Heb ik hiernaar verlangd toen ik achter mijn bureau zat en deze reis boekte? Toen ik in gedachten de sangria bestelde op het terras? Ik herinner me hoe hoopvol ik deze vakantie boekte. De wereldberoemde kathedraal wilde ik bezoeken, de exotische markt. Ik wilde de wandeling maken over het ezelpaadje in het ruige gebied hierachter, boven op de berg wilde ik het klooster bezoeken. “Van daaruit word je getrakteerd op een fabelachtig uitzicht,” jubelde de reisgids. Het ritje met het antieke houten trammetje door de smalle straatjes van de stad, dàt zou een belevenis zijn, die je lang bij zou blijven. De kleine oude romaanse kerk met de middeleeuwse gewelven….
Dáár had ik me op verheugd. Daarvoor heb ik een jaar lang hard gespaard. En nu ben ik hier, op de plek van die dromen. Van die dromen is weinig over, mijn oksels soppen, het zoveelste flesje water dat ik altijd in de aanslag heb, is allang op. Lotgenoten ploegen zich moeizaam door de lounge van het hotel. Waar naar toe?

Van mijn tafelgenote weet ik dat haar hele familie buikloop heeft, die sjokken niet, die rennen…… naar toilet. Zij hopen mèt mij dat deze vakantie snel voorbij is. Zij zullen het vliegtuig niet missen omdat ze geen afscheid kunnen nemen van het palmenstrand, dat op de plaatjes zo aanlokkelijk wuift, maar waar je niet met blote voeten kunt lopen omdat die geheid verschroeien. Zij zullen beslist als eerste op het vliegveld staan, gevolgd door mij, want ik besef dat ik de fout van het jaar heb gemaakt.

Ach, ik probeer het maar te zien als een ervaring waar je van leert. Want zeker weten, ik ga nooit meer in de zomer naar Spanje. Volgend jaar toch maar weer naar de wintersport, lekker schaatsen en skiën. Ik krijg visioenen van sneeuw en ijs.