Zenloze ontmoeting met Zen

Wij zitten in een entreeruimte met stoelen en een kleedruimte. We zijn met z’n vieren en we doen allemaal alsof het niet zo ruikt, zo ook het meisje van 5. Het meisje heeft er al snel geen zin meer in en laat zich van haar stoel glijden maar papa wil eerst rustig zijn thee opdrinken en van zijn andere dochter genieten. Hop flap, hop flap doet het meisje van 5.

Kung Fu master

De andere dochter is een stukje verder binnen. Daar is de ruimte waar Kung Fu les gegeven wordt door de meest uitgebalanceerde Nederlander die ik ken. De ruimtes worden gescheiden door een wand van grotendeels glas. Wij kunnen ze goed zien en horen dus dat zal andersom vast ook zo zijn. Ik ben aan het schrijven en een andere vader leest een boek. We zijn alleen. Het is rustig, vredig zelfs. Meester reikt ver maar feit is ook dat het meisje van 5 door haar vader is meegenomen naar de speeltuin.

Een nieuwe vader komt met twee meisjes binnen. Een ervan schraapt telkens met haar klamme handjes over een oranje ballon. Ik laat mij enorm afleiden, met name door het meisje met de ballon. Ook deze meisjes hebben er vrij snel helemaal geen zin meer in.

Adem in, adem uit

Ondertussen doen ze in de lesruimte hun stinkende best om het balans tussen lichaam en geest te vinden. Het meisje heeft er een groene ballon bij gevonden en beukt er gierend mee door de kleine ruimte. Ik merk een groeiende irritatie bij mezelf, voel mijn overprikkelde dettol-neus gloeien en bedenk me waar ik ben. Kung Fu school.

Balans tussen lichaam en geest, hatsikidee,  ik ga me hernemen en probeer naar de meester door het glas te luisteren. Oooohhmm, 1,2,3. Dan is de koek op en breekt de pleuris uit, het meisje is in de hoogste gilstand geraakt en rent woedend achter haar zus die de ballon steeds afpakt. Ssst, zegt vader af en toe zacht, niet doen. Ik heb ondertussen de perfecte balans gevonden tussen een overprikkelde geest en een overprikkeld stukje lichaam. Maar ik heb bewondering.

1% theory, 99% practice

Bewondering voor de leerlingen, waaronder mijn eigen kind, dat ze in staat zijn niets van de bombarie aan te trekken. Ik heb bewondering dat ze zich zo goed kunnen blijven concentreren, ik zie ze aandachtig luisteren en hun oefeningen doen. De vader met het boek beheert duidelijk de kunst ook, ik ga nog even oefenen.