Veertig

Veertig

‘Ze komen wel,’ had Margo gedacht en dus twee soorten gebak in huis gehaald. En knabbeltjes, worst en kaas.

Ze had gevonden dat ze nu eindelijk voor zichzelf moest kiezen, voor haar gevoel.

Een klein appartement werd gehuurd en ingericht met spullen uit de kringloopwinkel. Later zou ze dan wel zien.

Ze had, heel bewust, een deur geopend.

Ze had het niet hoeven doen! Ze had kunnen blijven zwijgen! Maar…

Op vrijdagavond had ze het verteld aan Chris, aan de tweeling. Hij had gezwegen, Lisa en Louise hadden gehuild.

Op zaterdagavond aan haar moeder. ‘Gelukkig heeft jouw vader dit niet mee moeten maken’ zei die.

En tenslotte, op zondag, bij de koffie na de viering en in het bijzijn van de dominee, aan de leden van het koor. Ze had het rumoer gehoord dat losbarstte nadat ze de deur achter zich had dichtgetrokken.

De deur achter haar, de deur van de kast.

Ze had het eindelijk bekend, durven bekennen.

Margo was lesbisch!

Punt! Amen! Uit!

De meisjes kwamen niet naar haar nieuwe appartement kijken.

Van Chris geen woord, van moeder alleen maar tranen en zelfbeklag. Haar vriendinnen in het kerkkoor praten wel, maar meestal achter haar rug om.

‘Geef ze tijd’, dacht Margo. ‘Ze draaien wel bij. En als ik straks jarig ben…’

Het bleef stil die dag. Er werd niet aangebeld. Geen gebak gegeten, knabbels en kaasblokjes stonden doelloos op tafel

Ze praatte tegen lege stoelen.

‘Hoe oud nu?’

‘Veertig!’

Nijdig dronk ze wijn. ‘Nou meid, proficiat!’