Taalheld Lydia

Een Taalheld is iemand die zich in het voorgaande jaar bijzonder verdienstelijk heeft ingezet voor een beter geletterd Nederland. Zelf is ze blij met de uitverkiezing en trots, maar ze hoeft niet zo op de voorgrond. "Volledig terecht en een oeuvreprijs" zeggen haar collega's.  Ik ben in Bibliotheek Schalkwijk als ze terugkomt van de verkiezing tijdens de Week van de Alfabetisering. Tijdens de thee met taart vertelt ze over haar ervaringen, daarna wandelen we samen door de bibliotheek.

Lydia vertelt, over haar werk en over boeken. Met gevoel en ervaring. Boven, in een mooie ruimte met veel glas staat de boekencollectie voor anderstaligen en laaggeletterden. Ze leest voor, laat zien en ruimt terloops de boekenkasten op. Geroutineerd maakt ze er keurige stapels van, pakt regelmatig een boek en bladert, om haar verhaal te ondersteunen.

"Kijk deze" zegt ze, en pakt een boek van de Kleine Beer. "Moet je kijken, zo'n moederbeer die haar kind knuffelt met een kort verhaaltje erbij. Dat snapt toch iedereen. Als ik dat laat zien en lezen door zo'n grote moslim die zonder vrouw en kinderen naar Nederland is gevlucht dan zie ik de tranen in zijn ogen. Die woorden uit dat verhaaltje vergeet hij nooit meer.”

“Daar gaat het om, je moet verbinding maken. Yvonne Kroonenberg heeft een paar van haar boeken bewerkt voor zwakke lezers. Die zijn ook prima. En deze, een Wat en Hoe voor Eritreeërs. En kijk, fonetisch. Daar hebben ze wat aan." Als laatste kijken we nog even in het lokaal beneden, daar doen een aantal mensen taallessen op de computer. Alleen of begeleidt door Elvira. "Hoi Lydia!" zegt ze met een lach op haar gezicht. "Gefeliciteerd he!"

Een paar dagen later zie ik Lydia weer, samen met zo'n twintig anderstaligen. Ingeklemd tussen rechts een buurman uit Azerbeidzjan en links iemand uit Syrië heb ik aandachtig geluisterd naar een gepassioneerd verhaal van Lydia over het wortelen in voor anderstaligen Haarlemse grond en de noodzaak van het leren van de Nederlandse taal.