't Is alles hout wat er blinkt in Haarlem

De tijd van de wederopbouw: mijnheer Vermeulen ontvangt mij vriendelijk, wijst mij de weg in ‘ons’ kleine kantoor: Mijn mooie grote houten bureau recht tegenover hem,  direct achter mij een deur naar een klein archief,  links een vitrine met vele exotische houtsoorten en echt heel belangrijk: De SAFE ook wel kluis genoemd. Hij leert mij de kluis te openen: draaiknop met code, een ontzettend zware deur, binnen donker, ruim en geheimzinnig, 

Tegenover ons kantoor de directiekamer, links van de lange gang alweer een deur naar het zeer kleine kantoortje van de werfbaas. Zijn bureau is gemaakt van ordinair vurenhout, rechts de voordeur en natuurlijk ernaast de WC.

Precies half negen loopt hij richting kluis, drukt op een grote zwarte bol naast de kluis aan de muur, een oorverdovend lawaai buiten, volgens mij te horen tot ongeveer de Lange Brug! Tijd voor de jongens! Aan ’t werk!  Een dagelijks weerkerend lawaai: Half negen, twaalf uur schaften, half één weer aan het werk en vijf uur ze mogen naar huis.

Behalve de zaterdag: vanaf twaalf uur: loonzakjes uitdelen in het kantoortje van de werfbaas.  Ik maak nog kennis met de zagerij,  de messen bij Meinders zijn kinderspel vergeleken met deze kanjers. Praten is onmogelijk, zaagsel van hier tot gunder en liefst: oogjes toe en mondjes dicht.

Even wennen. Alweer de 1e  maar nu een vrouw in een mannenwereld, kan voordelen maar ook nadelen opleveren. Voordeel: van hoog tot laag: hoffelijke mannen. Nadeel: tja, een aantal.

Van mij wordt verwacht: koffie zetten en rondbrengen in kantoor, bij de directie, ook als daar gasten zijn, bij de werfbaas. En die man heeft me toch veel gasten! Dagelijks aannemers, zeer belangrijk zij zorgen voor opdrachten, collega werfbazen concurrenten, maar ook weer niet:  wat ik niet bezit heb jij misschien.

Nog iets minder leuks: opdracht van de Heer Bakker 1: schoonmaakinspectie. Het dagelijks kantoren inspecteren, hij heeft de indruk dat de werkster er een potje van maakt. De kantoorbureaus bijvoorbeeld: moeten glanzen als een spiegel,  een speciaal potje bijenwas, nog nauwelijks aangesproken spreekt boekdelen!

Langzaam maar zeker word ik geacht een visitekaartje voor het bedrijf te zijn. Bovendien vragen ze mij geen ‘lange broek’ te dragen...? Nou ja, op de fiets in de winter is koud, maar even ‘omkleden’ op kantoor is weinig werk.

Alles went. Behalve: nou ja, ik mag niet klagen.  De ‘jongens’ van de werf dragen mij op handen, de werfbaas is een fijne vent en Vermeulen leert mij boekhouden. Bestektekeningen lezen, alles over en van hout en het verschil tussen een Nederlandse en een Engelse duim. 

Zaterdagmorgen weer of geen weer: op de fiets naar de bank geld halen, midden in de stad. Minstens drieduizend gulden nonchalant in mijn jaszak, kom daar nu eens om?! Loonzakjes vullen, koffie zetten 12 uur tijd voor de toeter. Mijnheer de werfbaas verdwijnt naar boven daar waar hij woont met zijn vrouw en zoon, de heer Vermeulen zorgt dat alles in de kluis ligt, safe voor het weekend. Ik mag de mannen blij maken met  uitdelen van hun weekloon.

Wordt vervolgd: Onze Indiëganger komt thuis en hoe het neefje van de directie, terug uit Afrika,  goud voor hout wisselt.