Simsalabim

We beginnen de zwoele avond goed op het terras van een locale pizzeria. Wanneer het frisser wordt, besluiten we om binnen koffie te drinken. Daar blijkt het vol te zitten met goochelaars en andere vingervlugge types. Ze zijn nogal bleekjes constateren we (van het binnen in huis trucjes verzinnen natuurlijk) en het zijn vooral mannen/jongens die zich met magie bezighouden. Dan verschijnt er een knappe blonde vrouw in jurk die haar zonnebril binnen ophoudt. Hoe is het mogelijk? Niemand kijkt op. Deze mannen kijken liever naar een goocheltruc dan naar een beeldschone vrouw.

Als het bijna tijd is, volgen we de goochelfans het plein over naar Schouwburg de Meerse. Een beetje giechelig, want we worden steeds benieuwder naar de show. Passen wij wel tussen het publiek? Die angst blijkt ongegrond; voor ons zit een familie met kinderen en om ons heen zitten gewone mensen zoals jij en ik.

Onze plaatsen zijn goed. Te goed? We zitten op de tweede rij en huiveren. De kans is groot dat we aan een act moeten meedoen. Dan begint de show. Presentator Pepijn Gunneweg trapt af met een wat typische act, gevolgd door een bont gezelschap aan goochelaars en illusionisten.

Ademloos kijken we naar de lieflijke zestienjarige Hannah uit Japan. Ze is een broos meisje dat danst met zwevende stokjes en dat uit het niets gekleurde papiertjes tevoorschijn tovert. Ze dwarrelen in de vorm van een hartje naar beneden tussen het publiek. Nog een paar indrukwekkende acts volgen.

Toch steelt Aaron Crow uit België de show. Hij is een imposant figuur die voortdurend met een intrigerende boze blik de zaal inkijkt. Daarbij is hij ruig gekleed en voert zijn gevaarlijke acts vrijwel zonder woorden uit. Ik ben oprecht bang voor hem en opgelucht dat hij ons overslaat. Hij kiest een stel uit om hem te helpen.

Het stel is getrouwd en de dame geeft haar ring af aan Aaron. Wat er dan gebeurt overtreft al mijn verwachtingen. Hij duwt de ring in een appel en zet deze op het hoofd van de vrouw. Zij zit in één lijn met een schietschijf die voorzien is van ringen en een roos. Aaron pakt een handboog met een pijl en neemt zijn plek op dezelfde lijn in, vlakbij ons. Hij draait rondjes om zijn as, terwijl hij de boog aanspant. Al draaiende concentreert hij zich. Hij is zo dichtbij dat ik de wind langs mijn gezicht voel suizen.

Plotseling staat hij stil en laat de pijl los; wauw, dat geluid! De pijl schiet naar voren dwars door de appel heen en blijft steken in de roos. Het mooiste van alles? Om de punt zit de trouwring. Simsalabim! Wat een spektakel!

Na de voorstelling staan we in de rij voor een drankje. Nichtje zegt iets over iemand die achter mij staat en ik voel me verstijven, want ik denk dat ze bedoelt dat Aaron Crow achter mij staat. Een koude rilling loopt over mijn rug als ik me omdraai. Ik slaak een zucht van verlichting als ik in het gezicht kijk van de gulle gever van mijn vrijkaartjes en vraag hem: “Vond je die act van Aaron Crow ook zo spannend?”