Pas op voor het koffiemeisje van Adriana

Het was een mooie maandag in september. Na de toeter en de koffie word ik ontboden bij de beide directeuren. Het zijn geen broers van elkaar, maar zwagers. Toeval, maar ingewikkeld. Mijnheer Bakker 2, de jongste, neemt het woord:

‘Meisje we zijn erg tevreden met jouw inzet voor onze firma. We gaan goed met de houtverkoop en denken aan uitbreiding. Ons neefje, die in Zuid-Afrika woont en werkt komt terug naar Haarlem. Het lijkt ons een goed plan dat jij hem gaat inwerken. Jullie kunnen wel een mannetje gebruiken op kantoor. Bovendien heeft mijn zwager een secretaresse nodig.’

Een week later, precies om tien uur, stelt het neefje zich voor.
 

‘Zo meisje, dus jij moet mij het vak leren?’

‘Dag Rudie, mij naam is ...?

‘Mijnheer Bakker alshetjoubelieft’.

‘Sorry...’

Nou ja, je snapt wel. Het is geen succes. Het is een naar arrogant jongetje. Ex gouddelver, verwend, onredelijk en lui. Gelukkig weet mijnheer Vermeulen wel raad met een lastig pubertje. Geruisloos neemt hij mijn taak over. Een paar weken later heeft mijnheer Vermeulen de griep. Ik vraag me af hoe ik de dag doorkom met Rudie? Het archief opruimen? Rudie ‘verdiept’ zich in een stapel facturen terwijl mijnheer Bakker de Derde niet om koffie vraagt, maar schreeuwt:

'KOFFIE MEISJE!'

Stiekem denk ik: morgen heb ik ook de griep!

Uitgeslapen, vastberaden en zelfverzekerd begin ik de volgende dag. Ik maak een praatje met de werf chef.

'Komt U vanmiddag even een bakkie doen bij ons? Ik denk rond een uur of drie in de middag.'

met een stapeltje paperassen loop ik naar de kluis, tik de code in, loop naar binnen en sla deur dicht. Vaag hoor ik een harde schaterlach en dan is het stil. Doodstil.

‘Dat had hij nou nooit moeten doen meisje.’

‘Dank u mijnheer, wilt U koffie?’

Dankzij onze chef kan ik dit incidentje na vertellen. Einde Rudie. Ik heb Rudie nooit meer gezien. Een week later zit ik weer tegenover onze twee directeuren. Geen woord over het neefje. Wel een mededeling: Mijn voorganger, de Indiëganger, is thuis. Ik mag blijven, hij wordt vertegenwoordiger voor heel Noord-Holland van onze firma, maar eerst komt hij terug op kantoor om even te wennen. Of ik? Daarop zit ik nou net niet te wachten! Met schrik en beven denk ik aan de dag die komen gaat. Ik voel me alleen op de wereld. Mijn verloofde is met een Marineschip uitgezonden naar de West voor maar liefst zesentwintig maanden! We zijn op de helft en ik schrijf lange luchtpost brieven. Buiten is het koud. Laat het binnen warm worden. Hoop doet leven!

Lees hoe het verhaal verdergaat: Bakkers Houthandel januari 1952