ontmoeting in de zandbak

Toen ik in groep 1 zat had ik niet zo veel vrienden.  Ik had er 2 of 3. Ik voelde me soms best eenzaam. Tot dat ik op een dag in de zandbak speelde in de pauze. Er was ook een ander meisje. Ze zat in groep 1b. Ik zat toen in 1f. ‘Hallo’, zei het meisje. ‘Ik ben Camille’. ‘Ik ben Eveline’, had ik geantwoord. ‘Wat is jouw plaatje?’, had ze gevraagd.  In groep 1 en 2 had iedereen een bordje met je naam en een plaatje op hun stoel. En voor ons was toen vooral dat plaatje belangrijk. ‘Het eendje’, had ik gezegd. ‘Ik heb ook het eendje!’ ‘En als je het zelfde plaatje hebt ben je beste vriendinnen’, zei Camille. En toen gingen we steeds meer met elkaar om. We begonnen steeds meer echte vriendinnen te worden. Camille had nog een vriendin: Pita. We waren vaak samen met Camille maar echte vriendinnen waren we nog niet. Tot dat we naar groep 3 gingen. We gingen helemaal uit ons dak toen we hoorde dat we samen in groep 3a zaten. In groep 3 leerde ik Pita pas goed kennen. En toen werden we met drieen BFF ’ s. (Best Friends Forever) We zeiden altijd dat Camille de B was en Pita de F en ik de andere F. Daarna bedachten we allemaal koosnaampjes voor elkaar. Voor Camille Comojo, Coco, en Cooksie. Voor Pita Poto en Pizza. En voor mij Ovelonie en Ovelono. We hadden nog meer van dat soort koosnaampjes. We komen alle drie ergens anders vandaan. Camille is Frans, Pita’s moeder komt uit Engeland en ik ben Canadees. Maar we zijn wel allemaal in Haarlem geboren. Helaas ging Pita vorig jaar toen ik in groep 5 zat naar de koorschool. We zien elkaar nu weinig. Veel te weinig naar mijn zin. Dat is erg jammer, omdat we elkaar al 5 jaar kende. Maar desondanks blijven we nog steeds Best Friends Forever!
Geschreven door Eveline Kranenburg (10 jaar)