Melissa

Ik wilde haar niet ontmoeten. De herinneringen aan de afspraken met haar waren nogal dubbel. Ik overwoog op te staan en Brinkmann te verlaten. Op dat moment begon het buiten te stortregenen. Dat lokte niet aan om naar buiten te gaan. Ik stond op en ging aan de andere kant van de tafel zitten met mijn rug naar haar toe.

Ik haalde de teksten van mijn nieuwe verhaal Prikkeldraad uit mijn tas om te redigeren. Sinds kort was ik mijn eenakters aan het ombouwen naar prozaverhalen.

De serveerster kwam langs. Ik bestelde koffie en begon toen aan het redigeren van mijn verhaal. Prikkeldraad was een autobiografisch verhaal over de moeizame relatie tussen mijn ouders en mij. Even later werd de koffie voor me neergezet.

Het lukte me niet me op mijn tekst te concentreren, ik voelde de ogen van Melissa in mijn rug prikken. Melissa, o Melissa.

Acht maanden geleden hadden we elkaar ontmoet. Het was op een koude, mistroostige zaterdag. Ik zat die dag in Boshut ’t Panneland bij Vogelenzang, net als nu, aan teksten te werken. Het was druk binnen, alle tafeltjes waren bezet. Iedereen die binnenkwam, zocht naar een vrije plaats. Aan mijn tafel waren drie plaatsen vrij. Ik nodigde binnenkomers uit aan te schuiven, maar de meesten gingen liever aan een vrije tafel buiten zitten, ondanks de kou. Op een gegeven moment stapte een jonge vrouw naar binnen. Ze viel op. Ze was geheel in het zwart gekleed: zwarte haren die een beetje in de war zaten, zwarte windjack, zwarte spijkerbroek, een lange zwarte sjaal en om haar nek hing een zwarte fotocamera. Ik schatte dat ze van mijn leeftijd was. Ze keek rond op zoek naar een vrije plek. Toen ze die niet zag, maakte ze aanstalten om weer naar buiten te gaan. Ook haar wenkte ik en wees naar de vrije stoelen aan mijn tafel. Ze knikte blij verrast en schoof aan met de woorden: ‘Dank je wel.’ ‘Graag gedaan, ‘antwoordde ik. Ze pelde zich uit en keek nieuwsgierig om zich heen. Ik dook weer in mijn teksten. Zij controleerde de opnames op haar camera. Ze bestelde koffie en ik bestelde er ook nog één.

Even later werd de koffie gebracht. Ze nam een slok, keek me aan en wees naar mijn papieren: ‘Huiswerk?’ Dat was een opening voor een levendig gesprek. Het klikte leuk tussen ons en van het een kwam het ander. We maakten een afspraak voor een ontmoeting in het centrum van Haarlem, daar woonde ze. Er volgde een avondje naar de film in Pathé, toen een avondje uit eten in een Thais restaurant en vervolgens nodigde ze me bij haar thuis uit, zij zou koken. Die afspraak eindigde in bed. Aan die nacht had ik fijne herinneringen, maar daar was het, tot mijn teleurstelling, bij gebleven. Ik had haar een paar keer gebeld, maar ze had telkens de boot afgehouden en toen had ik het er bij laten zitten.

‘Hé, Tony. Hoe is het met jou?’ Daar stond Melissa naast mijn tafel. Ik schrok. Melissa was overduidelijk zwanger. Toch niet van mij, schoot het door me heen. ‘Mag ik er weer even bij komen zitten?’ Ik kon moeilijk weigeren. Ze schoof puffend aan, klopte op haar buik: ‘Nog een maand.’ Nog een maand, echode het door mijn hoofd, dan is ze acht maanden zwanger en het is acht maanden geleden dat we elkaar ontmoet hadden. Nee toch, laat dat niet waar zijn? ‘Acht maanden?’ reageerde ik geschrokken. Melissa zag dat ik schrok, ze glimlachte en gaf me een klapje op mijn hand en zei grinnikend: ‘Het is niet van jou.’ De opluchting schoot door me heen, ik was nog lang niet aan vaderschap toe.

‘Het is van mijn vriend Ewoud. Toen ik jou ontmoette, had hij het een week daarvoor uitgemaakt. Ik wilde een kind en hij beslist niet, hij was er nog niet aan toe. Toen ik maar bleef volhouden dat ik een kind van hem wilde, werd hij mijn gedram zo zat dat hij het uitmaakte. Een dag na onze laatste ontmoeting, belde hij me op, hij was van gedachten veranderd. Hij was op kraamvisite geweest bij een collega en ontroerd geraakt door de pasgeboren baby. Hij wilde het weer met mij proberen. En dit is het resultaat, ze klopte vol trots op haar bolle buik. Ik wil je nog mijn excuses aanbieden omdat ik je een tijdje aan het lijntje heb gehouden.’

‘Excuses aanvaard. Wat wordt het?’

‘Dat weten we niet. We willen ons laten verrassen. Ik zie dat je nog steeds verhalen schrijft?’

‘Ja,’

‘Waar gaat het over?’

‘Over de verhouding met mijn ouders. Het is geen leuk verhaal.’

‘Heb je ook over ons een verhaal geschreven?’

‘Nog niet, maar je brengt me op een idee.’

Ze schoot in de lach. Op dat moment ging haar mobiel over. Ze nam op: ‘Met Melissa.’ Ze luisterde even en zei toen: ‘Ik kom er aan.’ Ze stond op. ‘Mijn vriend, de wieg is gebracht of ik naar huis kom.’ Ze omhelsde me en gaf me een ferme zoen op mijn wang. ‘Het ga je goed.’ ‘Jij ook en een goede bevalling.’ En weg was Melissa.

Ik dook weer in mijn verhaal, maar het idee een verhaal over mijn ontmoetingen met Melissa te schrijven liet me niet los. Een titel had ik al: Melissa.

Door: Nico van den Raad