Korte rit.

Korte ritjes.

Eindelijk na twee jaar hebben ze genoeg gespaard om zich een auto te kunnen permitteren.

Een rode moet het worden. Met veel chroom en grote koplampen, riep zijn vrouw hem nog na.

Ja hoor, een rode, komt voor elkaar. En met zijn hand stevig om de bundel papiergeld in

zijn rechter broekzak, gaat de heer des huizes op weg, zich het vel begeerde status symbool te

verwerven. Eenmaal aangekomen bij de garage, staart hij verlekkert door de ramen van de

showroom. Daar, die is het, achter in de hoek staat de wagen van zijn dromen. Rood en met

grote koplampen. Het lijkt wel of de wagen hem roept. Maar dat is een vergissing, de verkoper

die toevallig buiten een tevreden klant staat na te kijken, vraagt met voorzichtige stem, kan ik

iets voor u doen. Ik hoop het wel. De man licht geschrokken en uit Zijn roes gehaald, draait

zich om, en voor hem staat een heer in een snel blauw kostuum. Kijk ze zijn namelijk

allemaal van mij. En het is dat ik ook moet eten, anders hield ik ze allemaal. Maar goed soms

neem ik wel eens afscheid van eentje, en dan is het net of je je kind het huis uit doet. U kijkt

zeker naar die ene daar, roept de verkoper hem in Zijn oor. Die rode, daar achter in de hoek

bedoeld u, vraagt onze wandelende spaarpot Ja fluistert de verkoper weer. De juiste keus, u

heeft er verstand van dat u meteen de beste uit ons assortiment haalt. Helemaal niet, maar de

kleur staat me wel aan. Meestal is het de vrouw die de kleur bepaalt, maar een vrouw met

smaak zou het u niet kunnen verbeteren. lk weet het, want ik heb toch wel enige mensen

kennis, ratelde de verkoper door. '

Proefritje maken?, ja graag antwoord de potentieel eigenaar, en met een blik in zijn ogen die

echte liefde verraad, graag zelfs. Kijk, begon nu de eigenaar, op zakelijke toon. Kijk, ik doe er

een vol benzine tenkie bij en ik gooi d’r nog eens een poetslappie overheen, krijg je ook

snelle matjes van me, en als je niet snel een beslissing maakt, dan doe ik er nog een stereo’tje

bij voor het smaakje. Hij is van een rijke kerel geweest, maar die heeft er maar weinig plezier

van gehad. Hoezo is die dood. Nee hoor, dat zou hij wel willen, Blind hoor je, Blind als een

mol, geschrokken van de snelheid. De man was geen snelle wagen gewend. wel rijk, maar

geen wereldburger zoals u. En als hij plotseling de buidel met geld in zijn zak voelt, weet hij

nog net voordat hij instapt voor een proefrit, om de garantie duur te vragen. Een jaar garantie,

maar het is niet nodig met deze wagen. Roept de verkoper hem na, ik heb ze zelden zo mooi.

De koop wordt gesloten, en de nieuwe eigenaar gaat trots naar huis, met een luid getoeter staat

hij ongeduldig voor de deur. Als zijn vrouw naar buiten komt, slaat ze haar handen voor haar

ogen en loopt op haar man af. Is dit hem, antwoord ze met een stem die volle tevredenheid

verraad. Ja meid, stap in, dan gaan we samen een ritje maken. Geef me drie minuten en dan

ben ik klaar. Drie minuten later staat ze naast de auto en stapt in. Na zo’n uur gereden te

hebben, roept zijn vrouw plotseling, ik wil niet zeuren hoor, maar volgens mij rammelt er iets

en dat mag toch niet. We gaan zo wel even langs de garage, om aan die verkoper te vragen

wat het kan zijn, antwoord de man die nu toch ook het rammeltje hoort. Als ze eenmaal bij de

gagage aangekomen zijn, wemelt het er van de politie. En nog voor dat hij kan uitstappen

staan er zes agenten om zijn auto heen. Uitstappen roept er een, uitstappen, en snel. Verderop

staat een man met drukke gebaren hun kant op te wijzen. Dat is hem, hoort de kersverse

eigenaar roepen, dat is hem, ze lijken er niet op, maar het zijn vuile dieven. Mag ik

misschien even weten wat er aan de hand, is vraagt de eigenaar, nog met de sleutels in zijn

hand. Dat zal ik u vertellen, zegt de agent, nu op een wat rustiger toon, u heeft deze auto

zonder dat de eigenaar er toestemming voor heeft gegeven, gewoon mee genomen. Verbaast

over zoveel herrie om niets, begint onze auto bezitter te lachen, nee hoor, ik heb hem gekocht

en betaald, en daar is die verkoper in zijn blauwe pak mijn getuigen van. Op dat moment,loopt

die druk gebarende man van eerder uit het verhaal, recht op zijn doel af en grist de sleutels uit

zijn handen, hij kijkt naar die agent en zegt op een toon van geef hem levenslan “ ik heb helemaal geen blauw pak” en een verkoper kan ik mij al helemaal niet veroorloven, ik doe hier alles alleen,

En daar zijn mijn prijzen dan ook naar.