Het getingeltangel van de wind

Comfort
Ik troost me met de gedachte dat ik ramen heb en een goede kachel. Buiten is het onguur regenachtig rotweer, binnen is het 22 graden, droog, knus en helemaal chill met een goede bak koffie in de hand en twee katten op schoot. Zo’n zwembroek heb ik niet nodig. Da’s bovendien niet bepaald appetijtelijk als onverwachts de postbode aanbelt en een pakketje aflevert. Het tropische zandstrand denk ik er maar bij in een van mijn vele dagdromen.

Problemen
Nu zijn er twee dingen die mijn kleine huiselijk geluk in de herfst-, winter- en onstuimige pré-lentemaanden enorm bederven en dat zijn doorlopende toiletten en lekkages. De laatstgenoemde manifesteert zich vooral in doffe, niet weg te poetsen bierkringen op mijn plafonds die ik, zeker tijdens mijn dagdromen graag mag verwarren met mijn eigen hagelwitte privé-strandjes. Het ziet er niet uit. Het ontsiert de boel en je bent onbedoeld doelwit geworden van paranoia en doemscenario’s waar onhandige, lompe klusjesmannen uit Beverwijk in amper een week jouw idyllische paradijsje omtoveren tot een krakerswoning aan de Ceintuurbaan. Superkut dus. Maar ja, je kunt de vlekken niet negeren en je wilt niet dat het vocht of ‘damp’ zoals een Britse presentator dat elke week zo mooi verhaalt in ‘Homes Under The Hammer’ verder trekt en doorschimmelt waardoor je in no time in een tropisch regenwoud van asgrijze champignons kampeert. Is ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn in perfecte staat verkerende boekencollectie.

Bloednerveuze geluiden
Het doorlopende toilet is minstens net zo erg. Omdat de drijver in het reservoir niet volledig aan het wateroppervlak komt drijven, blijft het kraantje dat water uit de leiding aanvoert, open staan. De mix van doorsijpelende, druppelende en oppompende geluiden dwars door elkaar heen, daar word ik bloednerveus van. Ik weet dat ’t makkelijk te verhelpen is. Maar, ik kan me doodergeren aan mensen die zonodig op mijn toilet moeten bewijzen dat al hun boze krachten gebotvierd moeten worden op mijn doorspoelknop, daardoor de boel ontregelen, mijn halve keuken leegvreten en dan doodleuk op huis aangaan. Onder de noemer van: het was gezellig.

Hippieterreur
Wat heeft dat met het ongure rotweer en vooral de wind te maken? Welnu, dat zal ik vertellen. Mijn esoterische, linksdraaiende hippiebuurvrouw verdient het niet om de Nobelprijs voor de lieve vrede te winnen omdat zij zonodig bij de Xenos een windorgel in de vorm van vijf krakkemikkige bamboestokjes en wat touwtjes moest meenemen en installeren in heur achtertuin. Dat achterlijke ding schijnt volgens oud-Indiaas recept boze geesten te verdrijven, maar waar het op neerkomt is dat het exact hetzelfde geluid produceert als een doorlopend toilet. Mijn doorlopend toilet. Hoe je erbij komt dat zo’n ding een zuiverende en helende werking zou hebben is mij onduidelijk. Als ik de wind zo graag wil horen, dan leg ik wel een schelp tegen mijn oor. En, dat is dan eigenlijk al tegen dovemansoren gezegd, want ik zit van de stress tegen het plafond. Bij nader inzien zie ik nog geen vlekken, maar ik kan de vochtigheid van het slechte weer buiten ruiken en voelen.

Chillen op de bank en denken aan een tropisch strandje zit er de komende tijd niet meer in. Dank je wel buurvrouw dat je een wanproduct hebt gevonden waar zelfs de Action zijn neus voor ophaalt. Met je getingeltangel.