Het gelukkige toeval

Myra herinnerde zich dat het nog maar een paar jaar geleden was dat ze in haar eentje door achteraf straatjes en steegjes van Haarlem dwaalde. Zonder doel, maar met een sterk verlangen in haar hart.

Ze was al vroeg weduwe geworden en sindsdien had ze zich op haar drukke baan gestort. Haar vrije weekenden waren nodig om bij te tanken. Toen ze met pensioen kon gaan, kreeg ze zin om te verhuizen naar een ander deel van het land, om daar een nieuw leven te beginnen en met een frisse blik een nieuwe woonomgeving te verkennen. Haar keuze was op Haarlem gevallen, een overzichtelijke stad, rijk aan historie en monumenten. Deze stad bood een diversiteit aan kunst en cultuur waar ze zich aan zou kunnen laven. Nadat Myra gesetteld was, begon haar ontdekkingsreis door Haarlem. Wekelijks liep ze met een groep wandelaars mee, die o.l.v. een stadsgids over de Grote Markt trokken, langs de Bavo en het oude jachtslot van de graven van Holland. De gids vertelde over de ontstaansgeschiedenis van de stad en wees zijn luisteraars op bijzondere huizen en gebouwen, waarbij hij het een en ander uit de doeken deed over hun vroegere bewoners. Er werd stilgestaan bij gevelstenen met kleurrijke taferelen, gemetseld in oude muren die een beroep verraadden van lang geleden. Myra luisterde met grote interesse. Na een aantal keren opperde ze om gezamenlijk nog iets te gaan drinken. De eerste keer zaten ze met zijn tweeën in een koffietentje maar de week erna sloot het merendeel van de groep zich aan.

Zo ontstonden Myra’s eerste Haarlemse contacten. Met een enkeling bezocht ze musea, een concert of lezing. Hofjeswandelingen waren bij Myra favoriet dan waande ze zich terug in lang vervlogen tijden. Daarna was het goed toeven op een terras aan het Spaarne. Vol bewondering volgde ze de manoeuvres van een grote passerende boot die zich voorzichtig door de rivierbocht wrong.

Myra genoot van haar stad. Maar er ontbrak er nog iets. Daarom maakte ze dwaaltochten en zo kwam het dat ze op een dag bij een pleintje van kinderkopjes uitkwam. Daarop stonden een paar reusachtige platanen met een dik bladerdak. Hun wijde kroon met zware takken spreiden zich naar alle kanten uit. Scheefgetrokken bankjes leunden tegen de omvangrijke stammen. Het pleintje werd omringd door smalle hoge huizen met kleine ramen en Oudhollandse gevels. Myra dacht in een tekening van Anton Pieck te zijn beland, maar het was allemaal echt wat ze zag. Ze liep onder de oude bomen door en ontdekte een pittoresk huisje aan de overkant, het leek of ze er naar toe werd getrokken. Op het uithangbord boven de voordeur stond in sierlijke letters De Verhalenwinkel geschreven. Voordat ze kon aanbellen, zwaaide deur open en stond ze oog in oog met een vrouw op leeftijd met vriendelijke ogen en grijs springerig haar, gekleed in een lang veelkleurig gewaad. ‘Kom binnen,’ zei de vrouw hartelijk. Verbaasd stapte Myra over de drempel. Haar gastvrouw loodste haar een ruime huiskamer kamer in.

‘Ik ben Hanna, verhalenvertelster,’ zei de vrouw vrolijk en nodigde haar met een handgebaar uit om plaats te nemen in een fauteuil.

Myra mompelde haar naam en gaf automatisch gehoor aan Hanna’s armgebaar.

‘Je treft het,’ zei de vrouw,’ ik heb net appeltaart gebakken, wil je koffie?‘

Voordat Myra kon antwoorden verdween Hanna in een zijvertrek. Myra hoorde gerammel van kopjes en schoteltjes. Ze keek om zich heen, langs de kant stonden bankjes met gekleurde kussens. Een wand was bedekt met een groot rood en geel geweven doek met indiaanse tekens. Tegenover haar hing een ingelijste spreuk. Ze las: Een verhaal is de drager van de wereld in het klein, het schenkt de wijsheid om te gaan met de wereld in het groot!

Ze was in een klein verteltheater verzeild geraakt. Haar gastvrouw kwam terug en serveerde koffie en gebak, dat heerlijk smaakte! Hanna vertelde dat ze met de verhalenwinkel haar droom had waar gemaakt. Regelmatig presenteerde ze verhalenvoorstellingen. Spontane bezoekers van de verhalenwinkel mochten zelf een verhaal kiezen. Soms wilden ze door een verhaal getroost worden of juist opgevrolijkt.

‘Welk verhaal wil je horen,’ vroeg Hanna. ‘Zal ik voor je kiezen?’

Myra knikte, ze had geen idee wat ze kon verwachten. Voor ze het wist vergat ze alles om zich heen en liet ze zich door de vertelster tegenover haar meenemen op reis door het land van de verbeelding. Wat Hanna vertelde, zag ze in beelden voor haar geestesoog verschijnen. De gedachte, dit wil ik ook, flitste door Myra heen.

Dit was haar kennismaking met verhalen vertellen. Een week later stond ze opnieuw bij de Hanna op de stoep en weer liet ze zich meenemen in een verhaal. Ze werd een regelmatige bezoekster van de verhalenwinkel en leerde de kunst van het vertellen. Hanna gaf haar tips en verwelkomde haar als vertelster. In het begin vertelde Myra bestaande verhalen maar steeds vaker verraste ze haar publiek met een zelf geschreven vertelling, die zich ergens ver weg afspeelde of in een andere tijd. Daarin verwerkte ze ervaringen uit haar verleden en hoe ze naar het leven keek. Ze wist haar publiek te raken en werd een bezield vertelster.

Met haar verhalen had Myra een vorm gevonden om uitdrukking te geven aan haar creativiteit en fantasie. Op vertelavonden ontvingen Hanna en zij samen hun publiek. Tussen de verhalen door speelde een muzikant. Op woensdag- en zaterdagmiddagen zaten de bankjes stampvol met kinderen die ademloos luisterden.

Myra had het aangedurfd haar verlangen achterna te gaan. Het toeval had haar bij de verhalenwinkel gebracht en Hanna laten ontmoeten. Myra had een betekenisvolle invulling voor haar leven gevonden, waarmee ze zichzelf en anderen blij maakte.