Goud halen met meubels maken

Ik ben in Scheveningen geboren. In de Cornelis Jolstraat. Eigenlijk een exacte kopie van Haarlem, achter de duinen, met huizen gebouwd begin 20e eeuw. Het is dus niet gek dat ik uiteindelijk in Haarlem terecht kwam. En in die vreselijk mooie Cornelis Jolstraat, heb ik 20 jaar gewoond. Ik deed er twee dingen: ik voetbalde op het pleintje, en timmerde hutten in de tuin van het kindertehuis in de straat. Voetballen werd later volleyballen en hutten bouwen is nu meubels maken.

De universiteit omdat het hoort

Na het vwo, eind jaren ’70, ging ik naar Amsterdam om te studeren. Ik had nu eenmaal de hersens meegekregen en iedereen van mijn school deed dat. Sociale geografie, dat was het wel, dacht ik.

Dat was het niet, bleek na een jaar. Toen twee jaar fysische geografie. In die tijd kon dat nog: drie jaar studeren op kosten van … nou ja, van jullie allemaal. Maar na drie jaar bleek eigenlijk dat dat studeren niet voor mij was weggelegd.

Booming Business

Wat dan wel? Ik was een jongen van begin 20, tijdens de roerige tijden van ’84/ ’85. De tijd van de krakersrellen in Amsterdam. Wat wilde ik nu doen?

Ik maakte af en toe mooie dingetjes voor mijn vriendinnetje. Op de studententenflat kwam ik twee vrienden tegen. En die jongens zeiden: ‘Ron, we gaan voor onszelf beginnen. Wat jij ontwerpt en maakt gaan wij verkopen! Ik ben de verkoper, en hij de vertegenwoordiger. Booming business!’ Stoere jongensverhalen natuurlijk. Maar het ging best leuk.

Van groentje naar international

En volleyballen deed ik graag. Het begon als amateur in Den Haag. En daarna in Amstelveen. Volleybalvereniging Martinus, de kweekvijver van het Nederlandse topvolleybal.

Ik kwam daar als groentje, als jong jochie. Maar ons team zette uiteindelijk het Nederlandse volleybal weer op de kaart. In 1988 speelde ik mijn eerste Olympische Spelen in Seoul. We werden vijfde. Maar twee jaar later in Barcelona werd het Nederlands team tweede! Ik was 32 jaar en het was na 419 interlands dat ik stopte als prof-volleyballer. 

Horlogerie Boudrie  

Naast het volleybal was ik altijd het liefst met mijn handen bezig. En als ik eerlijk ben, was het al heel lang mijn droom om meubels te maken. Wat sport en handwerk met elkaar gemeen hebben? Voor beide heb je een goede oog-hand-coördinatie nodig.

Dat zit in de familie. Alhoewel ik tot die vakantie in Frankrijk eigenlijk nooit precies had geweten waar mijn achternaam, Boudrie, vandaan kwam. Ik weet het nog goed. Ik slenterde met mijn vrouw en kinderen door het dorpje Brive, toen mijn oog viel op een winkelgevel met daarop groot de naam BOUDRIE. Een horlogerie.

Ik liep meteen naar binnen. Ik wilde natuurlijk weten of ik familie had gevonden! De horlogemaker vertelde me dat zijn broer in Limoge ook een horlogerie had. Een winkel waar ik twee jaar later toevalligerwijs ook tegenaan liep! Zouden deze broers inderdaad familie zijn? Doordat een paar honderd jaar geleden een aantal familieleden als  gevluchtte Hugenoten naar Nederland kwamen? Ik denk het wel.  Een familie van ambachtsmannen. Dat kon geen toeval zijn!

Eindelijk …meubelmaker!

Al mijn hele leven lang ben ik aan het maken. Logisch eigenlijk dat ik tijdens mijn eerste baan na mijn sportcarrière me niet helemaal thuis voelde in het nieuwe werk, waar ik niks met mijn handen deed.  Ik besloot mijn hart te volgen. Ik ging een opleiding doen tot meubelmaker, verkocht ons huis en investeerde de opbrengst in een eigen bedrijf.

Ons leven werd even op z’n kop gezet. Een spannende tijd. Een tijd van risico durven nemen, En een hele mooie tijd. Sinds 2000 ben ik eindelijk … meubelmaker!