Fifi onder het mes

Je ziet haar denken als we thuis komen. ‘Waarom krijg ik geen eten? Ik heb tijdens de wandeling ook al niets lekkers gekregen.’ Leg een hond maar eens uit dat ze nuchter moet zijn voor de operatie. Ze probeert me te verleiden door me heel lief en doordringend aan te kijken, maar ik trap er niet in. Nee, het mag niet van de dokter! Als duidelijk is geworden dat er geen eten komt, gaat ze met een diepe zucht liggen. Twee uur later moet ik ook haar waterbak weghalen. Ik spoor haar aan om nog wat te drinken, maar ze heeft er geen zin in. Ze kijkt me aan alsof ze zeggen wil: ‘Tuurlijk, haal ook mijn water nog weg.’

Dan is het zover; op naar het dierenziekenhuis. Inmiddels een route die we al vijf weken iedere maandag afleggen, helaas nog zonder resultaat. De behandelingen hebben niet geholpen. Het hoornvlies van Buddha’s rechteroog is beschadigd, mogelijk door een tak of een haal van een kat. Vandaag wordt de beschadigde plek gerasterd, zoals ze dat noemen. Er worden kleine sneetjes gemaakt in de plek, in de hoop dat daardoor het zelfherstellend vermogen van het hoornvlies wordt geactiveerd. Met een herstelkans van 80% is het beslist de moeite waard. Onze hond loopt, nog net niet kwispelend, mee naar de behandelkamer. Ze vindt de dokter lief, niet in de laatste plaats omdat die een grote pot met lekkere snoepjes heeft.

De dokter kijkt in het oog om te zien of het zalven van de afgelopen week nog verbetering heeft opgeleverd. Helaas niet, dus de spullen om te opereren worden klaargemaakt. Nauwkeurige gewichtsbepaling is nodig om de juiste anesthesie samen te kunnen stellen. Vroeger moesten we Buddha op de weegschaal duwen, maar tegenwoordig wil ze er niet meer van af. Schattig hoe ze alles toestaat en ondergaat.

De verdovingsvloeistof wordt geprepareerd en terwijl we wachten knuffel ik Bu nog even uitbundig. Ze geniet van de aandacht en ik hoor haar zachtjes knorren. Dan is de dokter terug met de spuit en een dikke naald. Ze moet eerst een ingang maken in haar ader. Haar pootje wordt geschoren en de dokter prikt, verkeerd en nog eens en nog eens. Ik houd het niet meer en wil weg rennen, met de hond onder mijn arm. Al zou dat kunnen; het is geen optie. Maar liefst zes keer prikt ze verkeerd, bloed druppelt uit de gaatjes.

“Wat heeft ze rare pootjes,” zegt de dokter, die we nu niet meer zo lief vinden. Wat nu rare pootjes? De dokter richt zich op het rechterpootje, dat ook wordt geschoren. De tweede keer prikken rechts gaat goed. Nu is het aan mij om diep te zuchten. De verdovingsvloeistof wordt ingespoten en Buddha zakt vrijwel meteen in elkaar. We mogen haar over een paar uur ophalen. Na een laatste kusje laten we haar achter.

Het is ruim over lunchtijd en vriend stelt voor om een visje te scoren op de boulevard in Bloemendaal. Een hele goede afleiding. Het is onmogelijk om de vis buiten op te eten, want het stormt aan zee. Heerlijk om even mijn hoofd leeg te laten waaien. Als we thuis zijn, komt het telefoontje. Hond is wakker en we mogen haar ophalen.

Ze wankelt nog een beetje op haar pootjes en kijkt lodderig uit het ene oog waaruit ze nog kan kijken. De operatie is goed gegaan, goddank, maar ze piept en huilt zo zielig dat het bij mij door merg en been gaat. De vriendelijke assistente vertelt dat het waarschijnlijk door de opiaten komt die ze heeft gekregen. Daardoor zien ze soms dingen die er niet zijn. Ze is gewoon zo stoned als een garnaal. ’s Avonds is ze bekaf van het rondlopen en het huilen en ‘s nachts slaapt ze als een blok. De volgende ochtend is ze klaarwakker en alive and kicking. We komen er niet onderuit; ze moet de kraag om, zodat ze niet kan krabben. Anders is alles voor niets geweest. Ik prijs haar dat ze er zo mooi uitziet met haar mooie ketting. Ik meen het en ze gelooft me. Samen gaan we op weg naar herstel!