De wildreservaten

Namaste beste mensen,

Een belangrijke reden voor ons verblijf in India is ook de pracht aan natuur die er hier is. En niet alleen Artie en ik, maar ook ons zoontje Suresh is een groot liefhebber. Hij kan vele uren Freek in het Wild en National Geographic op tv/youtube kijken. Ik ben er nog niet over uit, de relatie tussen natuur en India. Het is vrij makkelijk (ja, ook wel goedkoop) om te wijzen op de slechte invloed van de Indiërs. Voorbeelden te over. Aan de andere kant, je ziet ook een oprechte consistente liefde voor flora en fauna. Over deze tegenstelling meer in dit vierde blog. 

Binnen een dagje reizen kun je vanuit Bangalore al in verschillende wildreservaten komen. Ze zijn apart ingedeeld, omdat ze in verschillende aangrenzende deelstaten liggen (Kerala, Tamil Nadu en Karnataka). Feitelijk vormen de reservaten Bandipur, Nagarhole, Wayanad, Sathyamangalam en Mudumalai, een onafgebroken geheel van beschermde gebieden voor wilde dieren (denk aan olifanten, ghats, beren en bisons. Ook vele herten, maar die zie ik thuis op de racefiets in Groot Haarlem (Bloemendaal, Aerdenhout) in de tuinen rondlopen, dus zie ik bijna als huisdieren:-).  

Wij zijn na een paar dagen relatieve rust in Mysore, naar het reservaat Mudumalai gegaan. Tot een jaar of tien geleden was het nog vrij eenvoudig om grond aan te kopen. Dat is nu een stuk lastiger. We verbleven in een resort dat door “ stadse” mensen vanaf 0 is opgestart. Filosofie was om dieren en bezoeker vreedzaam samen te laten leven. Er werden bomen gepland, die regelmatig bezoek van exotische vogels, maar ook olifanten vrijwel garanderen. Tijgers en leopards zijn veel zeldzamer, maar wel af en toe te zien. Dit betekent wel een strak regime voor de bezoekers: Voor 8 uur en na 1715 uur mag je alleen onder begeleiding van een ervaren wachter uit je huisje komen. Da’s toch wel wennen. We gingen bewust doordeweeks, omdat er dan minder minder bezoekers zijn. Heel veel gezien, onder andere poep van olifanten en voetstappen in het (bij de bouw van ons huisje nog niet droge) cement:-). 

Foto boven: Reservaat Mudumalai

Foto onder: erop en erover, olifant treedt buiten grens van reservaat. 

Wat me opvalt in het reservaat, maar ook in de bijna dagelijkse berichten over het leven in de reservaten is de oprechte zorg voor de dieren. Dat gaat best ver. Bijvoorbeeld in de huidige hitte rijden vrachtwagen in de reserveren rond om water te verstrekken en worden er putten geslagen. Ook olifanten die van uitputting neervallen in of net buiten de reservaten worden weer op de been geholpen. Bijvoorbeeld door zo’n beetje de hele dag groente, fruit en water te geven. Maar er is natuurlijk wel druk vanuit de mens op het gebied. De wilde dieren houden zich uiteraard niet aan de door de mensen vastgestelde grenzen van de reservaten. Iedere week is er wel een bericht in de krant over een menselijk slachtoffer (meestal door olifanten). 

Na de prachtige dagen in Mudumalai reisden we naar de heuvelsteden Coonoor en Ooty. Beide steden waren populair bij de Engelsen toe die hier nog “heersten”. Zij trokken weg uit de hitte van Madras (huidige naam: Chennai), toen nog de hoofdstad. Het klimaat is heerlijk, volop groente en fruit (mango’s!), thee-, koffie- en cacaoplantages prachtige parken en oude Engelse huisjes. En natuurlijk de “toytrain” Coonoor-Ooty (VN-erfgoed). 

Foto onder: Kijkje op theeplantage uit de “ toytrain”

En nu weer terug in Bangalore. Tja, de natuur in zo’n snel groeiende stad. Da’s behelpen. Het Hebbal meer is bijvoorbeeld een grote gifverzamelplaats van de lokale industrie. Gevolg is een enorme stank,  overvloed aan muggen en sop die boven het water “ zweeft”. En dat terwijl er een enorme behoefte is aan schoon water. Groente kopen in de winkel of op straat is best riskant, want die kan gewassen zijn in het meer. Goede nieuws is wel dat er eindelijk ingegrepen lijkt te gaan worden. Industrie gaat gesloten worden. 

Tot volgende week!