De grote liefde van meneer Sonne.

De grote liefde van meneer Sonne.

Zorgvuldig bekijk ik de papieren van meneer Sonne die op mijn bureau liggen. Alvleesklierkanker. Uitgezaaid, terminaal, 46 jaar. Heftig. Heel lang geleden was een mens van 46 jaar al iemand op leeftijd. Maar tegenwoordig begin je dan meestal gezellig aan je tweede jeugd. Zijn vrouw had het persoonsalarmerings-apparaat bij ons aangevraagd wat ik deze ochtend bij hen zou gaan installeren. Met dat apparaat kan je bij nood, op elk moment van de dag hulp van buitenaf inschakelen. Meneer Sonne heeft niet zo verschrikkelijk veel tijd meer, dat is de kille werkelijkheid. Door dit werk kom je in allerlei situaties bij mensen thuis maar klussen zoals deze vind ik meestal vrij moeilijk. Ik kijk uit het raam en staar naar de grijze lucht met zijn voortjagende wolken en bedenk dat het leven ongelooflijk meedogenloos kan zijn.

Even later sta ik voor de deur in een wat betere wijk van Haarlem. In de tuin dwarrelen wat herfstbladeren over het tuinpad. De deur wordt opengedaan door een vrouw van begin 40. Haar grote bos blonde haren worden een beetje in toom gehouden door een kleurige haarband. Ze kijkt me met haar lichte ogen onderzoekend aan. 'Hallo, Ik ben Maria.'  Ze taxeert me langzaam van top tot teen. 'Goh, ik wist niet dat Zorgbalans zulke interessante monteurs in huis had.' Ze heeft een ietwat hese stem. Ik ben even een tikkeltje aangeslagen door deze onverwachte ontvangst. Ik had me helemaal geprepareerd om het huis van een stervende te gaan betreden. 'Kom maar mee mooie man' zegt ze lachend, en ze maakt een gebaar om haar te volgen door de lange gang. Als ik achter haar aanloop valt mij de onmiskenbaar kruidige geur van marihuana op die uit de huiskamer komt. Op een enorme grote bank voor het raam ontwaar ik meneer Sonne. Zijn witte handen liggen stil op de deken en hij kijkt naar mij met grote donkere ernstige ogen. Zijn gezicht is een klein beetje ingevallen en wordt omlijst door een keurig verzorgd baardje. Hij kijkt mij vriendelijk aan en heft zijn arm op met de handpalm naar mij toe zodat we een amicale high-five begroeting kunnen uitvoeren. 'Hee toffe gozer' zegt hij met een warme bariton. 'Samuel' zeg ik. Ook hij heeft een kleurige haarband om. Zijn gezicht heeft iets sereens, een bijna Jezus-achtige uitstraling. 'Wil je misschien ook een glas wijn? Ze is van een goed jaar.' zegt mevrouw Sonne koket en ze wijst op de langwerpige salontafel die voor de bank staat. Tussen de asbak, twee jointjes en wat sigaretten staan een paar flessen wijn en twee volle met wijn gevulde glazen.  'Nou, het is nog een beetje vroeg voor een wijntje' zeg ik glimlachend, en trouwens ik moet het alarm-apparaat nog installeren. Geeft u mij maar liever een glas water.' Ik kom al helemaal in een Woodstock-achtige hippiesfeer. Ik loop door de kamer op zoek naar telefonie, modem en andere mogelijke aansluitingspunten voor het alarm.

Even later brengt mevrouw Sonne het glas water en zet het op de salontafel. Ze pakt een jointje en gaat tegenover haar man op het andere uiteinde van de grote bank zitten. Ze trekt haar benen onder zich, zodat een deel van haar dij zichtbaar wordt. 'Werken er allemaal mannen zoals jij bij Zorgbalans?' Vraagt ze belangstellend, terwijl ze me nauwlettend van achter haar jointje in de gaten houdt. Meneer Sonne draait zijn hoofd om en kijkt naar de bladeren die tegen het raam aan waaien. Hij glimlacht. 'Nou, zeg ik, het zijn grotendeels vrouwen die bij Zorgbalans werken. En hier en daar een man.' Mevrouw Sonne kijkt een beetje teleurgesteld. 'Dus de kans dat jij komt wanneer wij op dat noodknopje drukken is niet zo erg groot?' Haar vraag klinkt meer als een soort mededeling. 'Ik doe enkel de installaties mevrouw, voor de noodhulp komen er mensen van weer een andere afdeling' zeg ik beleefd. Ik kijk haar aan. Het is een mooie vrouw in de kracht van haar leven en haar wat ondeugende en uitdagende houding staat in schril contrast met de serene en haast engelachtige Christus-blik van haar man. Wanneer hij het koele water in mijn glas in wijn zou veranderen zou ik niet echt verbaasd staan. Deze man zou zonder twijfel zo over het Spaarne kunnen lopen. Ik wurm mij tussen de salontafel en de grote bank in, en buig mij lichtjes voorover om meneer Sonne het apparaat te laten zien en uit te leggen waar de knopjes voor dienen. De wietgeur prikkelt in m'n neusgaten en ik zie dat het oogwit van meneer Sonne gelig is verkleurd. Zijn leverfunctie is duidelijk ook niet goed meer. Ik voel een groot medelijden en bewondering opwellen voor deze breekbare maar toch ook weer heel sterke man. Hij heeft zich al verzoend met het naderende einde, met het wrede lot wat hem midden in zijn leven heeft getroffen. Hij pakt mijn hand vast en kijkt me rustig aan. 'Je bent een toffe peer' zegt hij vriendelijk. Ik slik even en begin wat weifelend met de uitleg van het apparaat. Plotseling hou ik mijn adem in. Van achter tussen mijn benen ter hoogte van mijn knie kruipt er langzaam iets omhoog. Ik voel de haartjes in mijn nek overeind gaan staan. En bijna direct realiseer ik mij dat de zacht strelende bewegingen tussen mijn knieën gemaakt worden door de hand van mevrouw Sonne die achter mij zit. Ik zit gevangen tussen de bank en de salontafel, tussen de koele hand van meneer Sonne en de warm strelende hand van zijn vrouw achterlangs tussen inmiddels mijn dijen. Manhaftig probeer ik gewoon door te gaan met mijn uitleg. Alhoewel ik mij plotseling op dat moment de werking van de verschillende knopjes van het apparaat toch niet zo helder meer voor de geest kan halen. En wanneer de hand van mevrouw Sonne een bepaald cruciale hoogte bereikt heeft en daar zacht knedende bewegingen begint te maken wordt het tamelijk leeg in mijn hoofd. Instinctief houd ik het apparaat voor mijn kruis zodat meneer Sonne deze hachelijke situatie op het eind van zijn leven niet hoeft te aanschouwen. Het lijkt wel een scene uit één of andere komisch absurdistische film waar ik een erg vreemd rolletje in moet spelen. Hulpeloos kijk ik meneer Sonne aan. Zijn ogen stralen wijsheid uit en het oogwit ziet er zelfs minder geel uit. 'Maria, zegt hij met zijn zachte lage stem, laat Samuël nu maar weer met rust. Hij moet zijn karwei nog afmaken. En zo leid je hem alleen maar af.' Hij glimlacht en kijkt weer naar buiten naar de regendruppels die op het raam naar beneden glijden. Meneer Sonne is een hippie pur sang. Vrijheid, vrede, vrije liefde en een heel groot hart. Een bloemenkind tot het bittere einde. De ogen van mevrouw Sonne volgen mij door de hele kamer zoals een leeuwin naar haar prooi kijkt. Af en toe neemt ze een haaltje van haar jointje. Wanneer ik weg ga heft meneer Sonne zijn arm weer op met de handpalm naar mij toe. 'High five Samuël en bedankt man! Ik vond je uitleg gewoon subliem! Je bent een moordgozer!' Zijn ogen schitteren in het herfstige licht. Ik kijk hem nog één keer goed aan want ik weet dat ik hem nooit meer terug zal zien op dit ondermaanse. Ik loop de gang in en mevrouw Sonne loopt soepel en geruisloos achter mij aan. Bij de deur draai ik mij om. Ze staat heel dicht bij me en ik ruik een zoete bloemengeur om haar heen. We geven elkaar een hand. Haar ogen geven licht in de schemerige gang. 'Het leven gaat altijd door, vergeet dat nooit Samuël' zegt ze zacht. Even later loop ik door de dwarrelende herfstbladeren voorzichtig de tuin uit en kijk nog één keer om. Mevrouw Sonne staat elegant in de deuropening. Ze steekt haar hand op. 'Dag mevrouw' zeg ik glimlachend. 'Zeg maar Maria!' roept ze vrolijk. Haar ogen sprankelen en ze doet zachtjes de deur dicht. 

 i.v.m. de privacy zijn de echte namen van de personen in dit verhaal veranderd.

Met dank aan alle enthousiaste en geweldige collega's van Service Paspoort en Zorgbalans waardoor ik dit werk kan doen en bijna elke dag daardoor een bijzonder levensavontuur is....