Dansles

Dansles

‘Ik moet nog wel plassen’, zegt haar vriendin. ‘Ik wacht wel even hoor’, zegt ze en denkt, dan hoef ik niet alleen naar binnen. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel in het damestoilet. Dat haar! Ze pakt een elastiekje uit haar tas en maakte een staart. Beter. Een bel gaat. Haar vriendin komt het hokje uit. ‘Schat, zo kan ik absoluut niet naar binnen.’ Ze begint uitgebreid haar haar te borstelen. ‘Deo graag en lipgloss.’‘Klaar?’, zegt ze enigszins geïrriteerd, ‘het begint.’ ‘Zo kan het wel. Ik moet natuurlijk wel een “entry” maken, zo’n eerste les.’
Ze lopen het toilet uit en kijken door de opengeklapte dubbele deuren de zaal in. Links staan de meisjes, rechts de jongens. Ze krijgt een kneep in haar arm. ‘Daar gaan we dan’, zegt haar vriendin, waarop ze met haar kin omhoog, heupwiegend naar binnen loopt, midden door de zaal. 'Ik haat het als ze dat doet, denkt ze. Ze haast zich achter haar aan en wenst dat ze onzichtbaar is.

Kijk daar, die met die staart.
- Wow, die is knap.
Durf jij haar te vragen ?
- Ikke niet. Doe jij maar.
Nee joh. ik zou niet weten wat ik moest zeggen.
- Laat maar, ze gaat weg.

Ze staat buiten. Haar vriendin blijft nog even bij het vrij dansen. Ze moest nog wat uitleg vragen aan de leraar, zei ze, over die ene oefening, weet je wel.  Toegegeven, hij ziet er leuk uit maar hij had haar vader kunnen zijn. Niets voor haar.  Als ze haar fiets van het slot zet ziet ze het. Lekke band! Wat nu? Naar huis lopen of wachten? Hulpeloos kijkt ze om zich heen en ziet hem naar buiten komen, met zijn hoofd naar beneden en zijn handen in zijn zakken. ‘Heb je een pomp?’, roept ze. Ze schrikt van zichzelf. Dat doet ze normaal nooit. ‘Wat?’ Hij kijkt op en loopt naar haar toe. ‘Hoi, misschien een rare vraag, maar heb je een fietspomp voor me? Mijn band is slap, zie je.’ Terwijl ze naar haar achterband wijst draait ze haar hoofd en haar lange staart zwiept over haar schouder.

Van dichtbij is ze nog mooier, denkt hij, en zijn hart maakte een sprongetje. Cool blijven nu. ‘Uh, ja hoor’, mompelt hij, ‘ik haal mijn fiets even.’Waarom zegt hij dat? Zenuwen? Hij is immers met de bus gekomen. Hij kijkt om zich heen en ziet een groene Gazelle met een pomp. Die heeft hij nodig. ‘Hier’, zegt hij, en geeft de pomp aan haar. ‘Dank je. Wil jij het even proberen? Ik kan dat niet zo goed.’ Even later zegt hij ietwat buiten adem, ‘die is echt lek. Dat wordt lopen. Moet je ver?’ ‘Best wel, Delftplein.’ ‘Dat is mijn kant op. Planetenlaan.’ Quasi nonchalant vervolgt hij: ‘Je mag wel achterop bij mij, dan breng ik je thuis.’ ‘Fijn.’

En nu dan, slimmerik?, denkt hij. Hij voelt onhandig in zijn zakken en trekt een pruillip. ‘Shit! Ik ben mijn fietssleutel kwijt.’ ‘Zielig. Het ziet er naar uit dat we allebei gaan lopen’, zegt ze en ze lacht. De lach van een filmster. ‘Ja, zullen we dan maar, ik haal die van mij morgen wel op.’ ‘Oké. Ik ben Lisa, trouwens.’ ‘Bart.’

Zo lopen ze door nachtelijk Haarlem, voor even verbonden, de engel en de leugenaar. ‘Best spannend, zo’n eerste les’, zegt hij, ‘ik wilde je al vragen vanavond.’ ‘Ik zag je wel kijken hoor.’ Langs Grote Houtstraat, over de Grote Markt. Bij Grand Cafe Brinkmann is het best druk voor een woensdag. ‘Nog een drankje?’, vraagt hij hoopvol.

‘Ik moet naar huis, mijn moeder wacht op me.’ Rijksstraatweg, Vondelweg. Het onontkoombare einde nadert. ‘Tot volgende week dan.’ ‘Kweenie, zegt ze, proefles hè.’

Ze steekt vlug over want het groene voetgangertje begint te knipperen. Hij blijft staan. Het stoplicht springt op rood.