Brief aan mijn vriendin

Lieve Angela, 

Weet je nog dat wij een tijdje geleden van onze kinderen een waardebon kregen voor een super-de-luxe diner? Natuurlijk wilden we deze aannemen, hoewel we meer gecharmeerd zijn van de kleine restaurantjes, zoals je weet. We bewaarden die bon voor een speciale gelegenheid. Die was er gisteren, we hadden iets te vieren en dus reserveerde Egbert een tafeltje voor twee in een zoveel-sterren-grandrestaurant. Egbert had zich in een keurig pak gehesen en ook ik had mijn haren keurig allemaal dezelfde kant op, kleurtje op de lippen, streepje op de ogen.

Bij ons restaurant aangekomen zet Egbert mij voor de deur af, met de hoge hakjes kan ik wel zitten, maar niet lopen, dus gaat hij de auto wegzetten. Ik zet mijn hoge hakjes in het dikke tapijt en samen lopen we naar de eetzaal, waar bossen orchideeën over elkaar heen tuimelen. De grote kroonluchters fonkelen dat het een lust is. Er komt een ober aansnellen om behoedzaam een stoel onder ons te schuiven, ziezo, we zitten. Het schaaltje groene en bruine dingetjes op tafel trekt de aandacht. Wat zou dát zijn? De groene dingetjes blijken na uitleg olijven te zijn. Wij als semi-Spanjaarden weten best wat olijven zijn, maar dit heeft niets weg van de ons bekende heerlijkheden. Maar deze zijn dan ook afkomstig uit Zuid Afrika, waar in een klein dorpje maar één olijfboom staat, de enige ter wereld. Ook de inmaak is exclusief: anijszaad vermengd met een exotisch pitje. Ze worden per vijf stuks in een potje verkocht. We telden er zeven…. en we aten er zes, eentje voor de beleefdheid laten liggen. 

“Wilt u een cocktail?” Welja, waarom niet. “Ik kan u onze specialiteit van harte aanbevelen, het is een... sorry vergeten... verrijkt met een druppel rijstepap, aangevuld met fleur de sel…” Het is wat rumoerig, “versta ik die rijstepap wel goed?” Nee, geen rijstepap maar ‘fraise du bois’. Aha, dat klinkt beter. Die ober zal wel denken...

Nu vangen de bruine ‘dingetjes’ onze aandacht. Het zijn hele fijne kruimeltjes roggebrood, met iets van smeerkaas, samengeperst tot een grappig modelletje. ‘Dat kan ik namaken’, flitst er door me heen. Als jullie dus weer eens bij ons op de borrel komen... dan weet je: je krijgt dan een plagiaat-hapje. 

Daarna passeert ons een schaal vol broodjes, zeg maar gerust kunstwerkjes, een kannetje aromatische olie, grof zeezout en roomboter-pronkjuweeltjes. We kiezen een met noten bestrooid donkerbruin bolletje en laten het ons smaken. 

Dan komt de gérant, onberispelijk strak in het zwart. Hij komt ons het diner toelichten: canneloni van kreeft en gerookte pastinaak, Baambrugs buikspek, kruim van Zaanse mosterd en gekonfijte kreeft.

“Baambrugs buikspek?” vraag ik verbaasd.

Jij weet dat wij veertig jaar onder de rook van Baambrugge hebben gewoond. Het is een dorpje met vijf huizen en een kerk, maar van een speciaal varkentje met exquis buikspek, dat daar rondwaart, heb ik nooit iets gehoord.

“Jazeker”, weet de ober, “dat varkentje krijgt speciale voeding en speciale behandeling, waardoor het buikspek een specifieke nasmaak bewerkstelligt.”

Zou hij er zelf in geloven? Oké, we wachten af, maar dan komt de grote verrassing: op een slablaadje prijkt een frutsel van 2 x 1 cm. Ik heb het echt gemeten! Een vergrootglas had ik niet bij me, maar dit was het Baambrugse buikspek! Er ligt nog iets op het bord, met ernaast een zwart druddeltje, het lijkt wel kolengruis, maar blijkt de Zaanse mosterd te zijn. Gebakken wordt dat blijkbaar zwart! Het zal toch niet verbrand zijn? Voorzichtig probeer ik, mmm... goedgekeurd. 

De gekonfijte kreeft intrigeert mij. In mijn culinaire vocabulaire worden er vruchtjes gekonfijt, dus met suiker geconserveerd, maar gekonfijte kreeft? Ik mag toch niet hopen dat... maar nee, gelukkig geen kreeft met suiker. Dit is een nageltje van de kreeft overdekt met een gelei met groene stippeltjes.

De wijn is een hoofdstuk apart! Als de uitleg klopt, dan is dit de enige wijn ter wereld die goed genoeg is voor dit sterrenrestaurant en dus voor ons.

“Schiefer Riesling van een leisteendruif, waardoor een frisse zweem van grapefruit-aroma ontstaat, een welhaast onmerkbare nuance van perzik zal uw verhemelte strelen, ook ontdekt u een fris zuur vleugje van een groen appeltje. Ik maak u er graag op attent, het zou zonde zijn als de gast die verrassingselementen van deze exclusieve wijn niet zou opmerken.”

Bij elke gang een andere wijn. De ober draagt de fles als een pasgeboren baby. Zoals hij de wijn taalkundig weet om te toveren tot een schilderij, dát vind ik nog eens echte kunst!

“Wijn met een knipoog naar de Franse Bourgogne Grand Cru,” de flessen zijn stuk voor stuk “soepel, volrond, speels, mooi fruitig, niet te zwaar, gelagerd in fusten van eeuwenoud eikenhout, mooi volgroeid en in de juiste balans, vooral met een ongekend verrassende afdronk!” Kom er es om! 

De tamme duif in de volgende gang lijkt op een dobbelsteentje, stel je gerust een kleintje voor, vergeleken bij deze is die nog te groot! De broze aardappelwafel van ratte-aardappel met een maïs mousseline, de coulis van krulpeterselie enz. prachtig toch? En het dessert, bestaand uit compote van ugly en saffraan en een bolletje roomijs ter grootte van een stuiter, overgoten met geurige Bergamotolie ……. pffff…….dit alles vulde wel onze holle kiezen, maar niet onze magen. 

Helaas bekwam al dit lekkers me niet zo heel erg goed, vannacht werd ik wakker met een uitslaande brand in mijn maag. Geprobeerd te blussen met een glas water, maar dat lukte niet. Twee Rennies doofden wel de vlammen, maar nog steeds is het onrustig in de binnenste gelederen. Geeft niks het was het waard, maar volgende keer toch maar weer naar dat leuke tentje op de hoek! Gaan jullie dan mee? Liefs en tot gauw!