Mariette Peperkamp

Zelf je droomhuis bouwen in Haarlem? Dat kan, maar hoe werkt dat eigenlijk? Bij zelfbouw koop je een gebouw of een kavel en bouwt daar een eigen huis. Alleen of samen met anderen. Er komt best veel bij kijken, maar volgens Alexander Keizer is het vooral heel leuk om je eigen woonwens te vervullen. Als adviseur bij Urbannerdam begeleidt hij al zes jaar zelfbouwers door heel Nederland.

De nacht voordat hond Buddha aan haar oog moet worden geopereerd slaap ik slecht. De band die je met een hond opbouwt, is zo anders dan die met een vogeltje. (Mijn enige huisdier tot dusver) Een hond maakt deel uit van je gezin en zit in je hart. Ik sta dan ook op met een zwaar hart. Het mooie van een hond is dat deze in het nu leeft.

Ze ergert zich aan verpakkingen en met name plastic dat maar een keer wordt gebruikt. Christy ter Braak zou graag een andere wereld zien. Een wereld waarin we minder consumeren, met minder verpakkingen en minder (zwerf)afval. Hoe ziet zij dat voor zich en wat draagt ze er zelf aan bij? Want de hüttenkäse waar ze zo gek op is, zit toch echt verpakt in plastic.

Vier jaar lang broedde Koen Minnema (25 jaar) op zijn idee voor het opzetten van een deeleconomie-platform zonder geld. Met een brutale pitch om tijdens zijn studie stage te lopen in zijn eigen (nog niet bestaande) bedrijf zette hij de eerste stap, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Pas na flink knokken, kreeg hij van zijn docenten het voordeel van de twijfel.

‘Plof!’ klinkt het in de gang. De slapende hond schrikt wakker en blaft. “Ja, moppie, dat was de postbode”, zeg ik tegen haar, terwijl ik naar de hal loop. Een grote dikke envelop ligt op de deurmat. Ik pak hem op en herken meteen de logokleuren van Paswerk. Leuk!

Misschien ken je hem van Tiny TIM, een slim zelfvoorzienend duurzaam huisje dat helemaal past in onze huidige tijdsgeest. Op De Groene Stoel vertelt architect en stedenbouwkundige Jurgen van der Ploeg over wat hem drijft en hoe hij een bijdrage probeert te leveren aan een duurzame en circulaire economie.

Vandaag is het precies een maand geleden dat mijn vader is overleden. “Hoe gaat het met je?” vragen mensen me. Eigenlijk weet ik het niet. Het is vooral onwerkelijk. Verstandelijk weet ik dat hij er niet meer is, maar het voelt alsof hij nog heel dichtbij is. Dat is fijn. Het afgelopen jaar gingen we heel intensief met elkaar om en niet meer alleen omdat we elkaar graag zagen.

Je kunt natuurlijk ook overdrijven en je administratie meer dan twintig jaar bewaren. Ik beken schuld. Afgelopen weekend moesten mijn papieren eraan geloven; de grote administratieve opruiming was begonnen. Het begin van wat je wel een reis door mijn leven kunt noemen.

Aan Droste heb ik hele mooie herinneringen. De heerlijke chocoladegeur herinnert mij aan mijn kindertijd. Die geur hoorde bij het huis van opa en oma, die in een benedenhuis in de Amsterdamse buurt woonden. Ik kwam er vaak met mijn ouders en logeerde graag bij opa en oma.

Bij een patatzaak in het centrum van Haarlem bestel ik een middelgrote patat. Ik kom hier graag. De mensen zijn vriendelijk en bakken de patat met liefde en dat proef je. Balen met grote aardappelen wachten tot het hun beurt is om geschild te worden. Er hangt een bordje in de zaak dat er uitsluitend met plantaardige olie gebakken wordt. Patat eten is nu vast heel gezond.

Vanmorgen heb ik mijn eerste Kundalini yogales gevolgd. En ik moet zeggen, dat lijkt niet op een ‘gewone’ yogales. Werkelijk hele bijzondere oefeningen heb ik gedaan. Bijvoorbeeld met mijn tong. Een verslag van mijn dag.

Er wordt gezegd dat we momenteel met de generatie ‘ik’ leven. Een maatschappij waarin we vooral aan onszelf denken en de medemens vergeten. In die stelling wil ik niet geloven, want van zo’n wereld worden we erg eenzaam. Iets voor een ander doen, daar word je zelf een beetje gelukkiger van. Dat is echt waar. Nu nog de keus maken wat je dan precies zou kunnen doen en voor wie.