Toiletjuffrouw interessanter dan de CEO

Zo interviewde ik enkele maanden geleden een transgender, die vlak voor zijn finale operatie/transformatie van vrouw naar man stond. Hoe zal het hem nu vergaan? Is hij gelukkiger dan voorheen? En hoe reageert zijn omgeving? Dat soort vragen houdt me bezig.

Ik heb het wel gezegd, maar…   

Een van mijn eerste interviews was met de HR-manager van een groot mediabedrijf. We hadden meteen een klik en zij deed in het gesprek een paar onthullende uitspraken over de organisatie. Ik popelde om het spraakmakende interview uit te werken. Wat een domper was het, toen zij bij nader inzien haar uitspraken introk. Ja, ze had het wel gezegd, maar wilde het niet laten publiceren in het personeelsblad. Jammer, want van haar sterke persoonlijkheid kwam nu niet uit de verf.

Waar of niet waar 

Wat me kortgeleden tijdens een interview is overkomen, maakt me verdrietig. Meestal ken ik de mensen die ik interview niet; zo’n gesprek is altijd gebaseerd op vertrouwen. In een gesprek van ongeveer een uur leer ik ze een beetje kennen door het stellen van de juiste vragen en door goed te luisteren. Daarbij houd ik het doel, de doelgroep en het soort media in mijn achterhoofd.

Jokkebrok

Laatst heeft iemand me zonder blikken of blozen een verhaal op de mouw gespeld, ten gunste van zichzelf, terwijl een andere partij de credits verdiende. Mijn opdrachtgever las het verhaal en vertelde me hoe het werkelijk zat. Tja, en wie geloof je dan? In eerste instantie was ik geschokt, want waarom verzint iemand iets? Later bedacht ik me dat iedereen zijn eigen waarheid heeft en dat niet iedereen openstaat voor zelfreflectie.

Ik paste het stuk aan conform de visie van mijn opdrachtgever en mailde het ook naar de jokkebrok. Hij had er niets meer aan toe te voegen.

Communicatie was niet zijn ding     

Gelukkig is dit een uitzondering, maar er gebeuren meer vreemde dingen. Ik herinner me nog goed het interview met de directeur van een groot transportbedrijf. Tijdens het gesprek verbaasde ik me over het feit dat deze man zo’n goed lopend transportbedrijf leidde. Hoe deed hij dat, want ik moest de woorden echt uit hem trekken. Met net voldoende stof voor het schrijven van een artikel accepteerde ik zijn aanbod voor een kop koffie. Ik had tenslotte nog een rit voor de boeg en zou in de file terechtkomen.

Pas tijdens de koffie leek de man een beetje te ontdooien. Hij vertelde me wat leuke anekdotes en ‘en passant’ dat er nog twee andere directeuren waren, die normaal de communicatie regelden. Ik pakte snel mijn pen en papier om de anekdotes op te schrijven, terwijl ik mijn opdrachtgever vervloekte. Hij had mij de verkeerde directeur laten interviewen…  

We dansen de tango

Ook de tangodansende notaris zal ik niet snel vergeten. Als interviewer probeer je een compleet beeld te scheppen van iemand. Klanten willen graag weten met wie ze zaken doen. Bij een notaris kom je om hele persoonlijke dingen te regelen en het is fijn om te weten wie dat voor je doet.

Wat is er dan leuker om je notariële akten te laten opstellen door iemand die in haar vrije tijd danst? Ik zag een overeenkomst; zowel het opstellen van een akte als het dansen van de tango, doe je stapsgewijs en op een strikte zelfverzekerde manier. Helaas, ze was bang dat potentiële cliënten haar niet serieus zouden nemen. Juist door het toevoegen van haar hobby had dit verhaal net wat meer sjeu gekregen.

Toiletjuffrouw interessanter dan CEO 

Tot slot verklap ik mijn interviews met de toiletjuffrouw of schoonmaakster vaak interessanter te vinden dan die met een CEO. Waarom? Omdat ze puur zijn en zich niet druk maken om wat de rest van de organisatie van hen vindt.