Semana Santa in Spanje

Het is Semana Santa. Een spektakel waarvoor zelfs mensen van verre landen naar Spanje komen om dát mee te maken. Vooral ook ware gelovigen, die veelal komen om boete te doen voor hun zonden. De zogenaamde boetelingen of nazaresen. Zij lopen mee in de verschillende processies die dagelijks (soms zelfs drie keer per dag) plaatsvinden.

Op een groot plateau worden loodzware beelden geplaatst, soms hele beeldengroepen, versierd met fantastische bloemen en voorzien van vuurtjes, kaarsen, lampen, ik zag zelfs een levende gier vastgebonden aan Jezus! De boetelingen lopen soms op blote voeten en dragen een grote puntmuts, zwart, paars, geel of wit, met twee gaten bij de ogen, maar waarmee hun gezicht bedekt is, om hun anonimiteit te garanderen.

Om zo´n plateau te mogen dragen is een hele eer. Zo´n grote eer dat er nogal eens betaald moet worden om dáárvoor in aanmerking te komen. Het is echter niet alleen een hele eer, het is zeer zeker ook een hele klus. De plateau´s zijn loeizwaar en worden soms gedragen door wel veertig sterke mannen.

Langs de route verzamelt het publiek zich, wij dus ook, want iedereen wil wel een glimp opvangen van de bonte stoet. Er zijn heel wat soorten processies: kinderprocessies waarbij zakken vol snoepgoed worden uitgedeeld, processies mét en zonder melancholische muziek, processies met veel lawaai en processies met bellen en toeters. Op Goede Vrijdag is de indrukwekkendste processie, de stille processie. Er wordt in opperste stilte gelopen, je kunt een speld horen vallen. Alle lichten zijn gedoofd, ook de straatverlichting, de woningen zijn donker, en geen reclamelampje verbreekt de devotie. De boetelingen lopen met een fakkel, terwijl er één trom, zacht en eentonig het ritme aangeeft. Het is zodanig indrukwekkend dat er heel wat toeschouwers in tranen uitbarsten, overmand door emoties. Vanaf de balkons van de huizen worden handenvol rozenblaadjes naar beneden gegooid.

Hier en daar langs de route begint een koor te zingen, a capella, zeven-stemmig. Zo mooi, zo zuiver, het is bijna ijzingwekkend, om kippenvel van te krijgen. Zó indrukwekkend, die duizenden mensen in stilte gehuld, met tranen in de ogen, en met hun mooiste kleren aan. De ijle klanken van de religieuze gezangen, de zachte trom, het donker en de kaarsen…….

Wij waren vorig jaar in Murcia, op het plein voor de kathedraal waar ook het episcopaat is, dat is het paleis waar de bisschop woont. Dáár stopt de stoet onder het balkon waarop de oude broodmagere bisschop met zijn lange baard en zijn grijze golvende haren heeft plaatsgenomen met een groot kruis in zijn handen. Hij is gekleed in een sober lang gewaad en hij zegent de beelden en de mensen. Hij knielt even, prevelt iets, en dan tikt de begeleider van het desbetreffende plateau met zijn staf op de grond ten teken dat het beeld weer op de schouders moet worden genomen en dan  gaan ze verder, richting kathedraal, waar later een mis wordt opgedragen, maar dan zijn wij alweer stil en diep onder de indruk op onze weg naar huis.

Dit jaar zullen we vrijdagnacht de stilteprocessie in Fortuna gaan bijwonen, Vrijdagnacht om 12 uur. Gisteren stonden wij tegen de huizen aangedrukt in de nauwe straatjes naar de kinderprocessie te kijken, toen een oud mevrouwtje mij aansprak. “Kom vrijdagnacht maar hier bij mij, ik zal een stoel voor u reserveren”. Is dat niet schattig, of zie ik er echt zo uit dat ik een stoel nodig heb?