Ook voor dieren zit een ongeluk in een klein hoekje

Levensgevaarlijke satépennen,

Het gebeurde op zaterdagavond een paar jaar geleden, terwijl we bezig waren met het voorbereiden van de jaarlijkse buurtbarbecue. De bewoners van ons pleintje verzorgen die altijd zelf, de één maakt een salade, de ander bouwt de tent op, enz. Ik was bezig met brood snijden en onze vorige hond Castill ontsnapte aan onze aandacht. Daar maakte hij onmiddellijk gebruik van en niet gehinderd door enige bescheidenheid wandelde hij zó de openstaande voordeur van buurvrouw in, aangemoedigd door heerlijke hamburger’luchtjes en andere zalige vleesgeuren. Niemand had onze doerak in de gaten.

Terwijl ik nog bezig was met de stokbroden, wordt er aan de deur gebeld. Buurvrouw. ¨Barbara, Castill is ondeugend geweest, hij heeft maar liefst veertien satépennen van de schaal gepikt en opgegeten!¨ 

A la minute krijg ik een soort rolling. Nee toch!!! Ja toch!!

Mijn maag begint te draaien, ik ben even versuft, maar niet zo lang want er moet actie ondernomen worden. Die pennen in zijn maag…. Ik moet er niet aan denken. Zaterdagavond acht uur. Hallo! Het kost wat moeite om een dienstdoende dierenarts te vinden. Als dat gelukt is stelt hij me voor de keus: ja, de hond moet worden geopereerd. "Ik moet hem opensnijden, het is een zware ingreep. Ik kan hem verdoven met een spuitje, dat is goedkoper dan met narcosegas, maar wel risicovoller omdat het voor een langdurige operatie moet. Het risico is kleiner met narcosegas maar dan moet u naar Utrecht naar de dierenkliniek van de Universiteit, want dat heb ik niet. Dat kost wel drie keer zoveel." 

Nou mensen, jullie kennen dat vast wel: al moet je maandenlang droog brood eten, voor je hondje heb je dat over. De barbecue ging dus onze neus voorbij en we snelden in vliegende vaart naar Utrecht. Het liefst had ik een luide sirene en blauwe zwaailichten gehad, want hoewel ik niets merkte aan Castill, hield ik mijn hart vast en stond ik helemaal strak.

In Utrecht aangekomen staat er al een heel team van dierenartsen klaar. Ik stamel wat ¨haalt hij het wel?¨ Dat kunnen ze niet beloven. Het schijnt heel vaak voor te komen, vertelde de dierenarts ons later. Een paar keer per maand zelfs. “We gaan ons best doen”. Castill krijgt een kapje op zijn snoet en als zijn tong slap uit zijn bek hangt worden wij verzocht in de wachtkamer te gaan zitten. Drie uur! We zijn daar helemaal alleen en hebben geen idee hoe we die tijd moeten doorbrengen.

Na een uur gaat de bel, er staat een grote man voor de deur met in zijn armen een roerloos bolletje wol. Het blijkt een cockerspaniel te zijn die net als Castill zijn kans schoon zag toen de baas zijn visite uitliet en even niet oplette. Op tafel stonden leverworstplakken en kaasblokjes met een prikkertje. Mmmm, hap……. Helaas liep het bij dit hondje niet goed af. Een prikker was door de buikwand gekomen en stak aan de buitenkant eruit. Dat overleefde het hondje niet. Ik ben in tranen.

Om twaalf uur gaat de deur open en komt de dokter naar ons toe. Het is klaar, ze hebben Castill niet opengesneden, maar de hele ellende met een grijpertje omhoog gehaald. We mogen onze lieveling meenemen en we krijgen een vuilniszak vol stokjes met scherpe punten en een berg kippenstukjes die uit zijn maag gehaald zijn, mee. Die stokjes waren maar liefst gemiddeld zo´n tien centimeter lang! Eén keer doorgebeten!

Gelukkig is het bij Castill helemaal goed gekomen, maar dat schattige cockerspanieltje…. En al die andere honden…. Het gaat vaak fout, werd ons na afloop verteld. Nou mensen, doe je voordeel met dit verhaal, zo´n angstig avontuur gun je geen enkele hond en ook geen enkel baasje.  

K