Berouw komt na de zonde

Verboden vruchten

Daar is hij weer, achter de garage. Eigenlijk is hij overal waar ik ben. De man waarmee ik me lang geleden eens vergaloppeerd heb. Ik had een glaasje op, de lucht was bezwangerd met bloemengeur. Hij was er opeens, keek me aan met forsende blik die door merg en been ging. Wat overkwam mij daar? Ik zweefde. En toen hij sprak, oh die stem.... nooit zal ik die stem vergeten. Niet hetgeen hij zei, nee, de klank. Toen zijn hand me achter mijn oor aanraakte voelde ik mijn terughoudendheid wegebben. 

De spijt over die onbezonnen momenten snijdt nog steeds door mijn ziel. Wat heb ik gedaan! Stom, maar ik kan het niet terugdraaien. Sindsdien voelt mijn huwelijk als één grote leugen. Mijn man weet nergens van. Mijn geweten pijnigt me. Hoe kan ik hem zó afschuwelijk hebben verraden, hem recht aankijken? Dit heeft hij niet verdiend, hij is de goedheid zelve. Daarom vertel ik hem ook niet van mijn scheve schaats. Ik wil hem niet kwetsen. 

Mijn straf wordt me dagelijks toegediend. Waar ik ben, overal kom ik hem tegen. Zijn zwarte ogen kijken altijd mijn kant op. Ik walg van hem maar nog meer van mezelf. Ik heb hem duidelijk gemaakt, dat het een vergissing was, maar zonder resultaat. Het lijkt of hij geniet van mijn wroeging. 

Vorige week spatte er een baksteen met een briefje door het raam: „ Lieve Michelle, ik kan je niet vergeten, ik zal  jou nooit loslaten.“  Ik ging ermee naar de politie. Die kijkt ernstig, schrijft wat op en laat me vriendelijk weer uit. „Veel sterkte mevrouw“ en dat is het.  

En nu staat hij weer achter de garage te kijken. Ik bedenk iets. Als ik hem nu eens nog duidelijker laat weten dat hij mij met rust moet laten....? Ik trek mijn jas aan en stop een keukenmesje in mijn zak, voor het geval dat,,,. Hij is blij me te zien. Ik kijk hem nijdig aan en begin met mijn betoog. Hoort hij het niet eens? Hij glimlacht me toe! Ik blijf praten dat hij moet ophouden met stalken, en nog veel meer, maar hij pakt mijn arm vast en buigt zich voorover om me te kussen. Nee toch! Langzaam trekt er een rode waas voor mijn ogen. Ik reik zonder dat ik het zelf besef naar het keukenmes in mijn zak en haal uit. Owee, ik zie bloed. Waar heb ik hem geraakt? O nee toch, niet echt, he? Ik hoor een gil ergens vandaan komen. Is dat mijn eigen gil?  Langzaam zie ik hem onderuit gaan. Wat heb ik gedaan? Paniek slaat door me heen. 112 bellen! Bibberend bel ik, en als de ambulance voorrijdt ligt mijn stalker roerloos op de grond. Mijn ene steek was fataal. 

Als hij is weggehaald ligt er een plas bloed. Wezenloos staar ik ernaar. De politie neemt me mee, doodslag wordt mij ten laste gelegd. Mij! Ik heb zelfs nog nooit geen mug doodgeslagen. 

En zo ging mijn avontuur met de verleidelijke verboden vruchten over in een nieuw avontuur, Nu met advocaten, rechtbanken en dreigende gevangenisstraffen.