Bang, bang, bang

Bang, bang, bang,

O, wat is ons kleine Spaanse verschoppelingetje bang. Bang voor mensen, bang voor geluiden, bang voor andere honden, bang voor harde stemmen, bang voor kinderen, eigenlijk bang voor alles. We hebben het meegemaakt dat we op een terrasje zaten en dat er een oud mannetje met een stok aan kwam strompelen. Onze krummel Laika hád het niet meer. Ze zetten al haar haren recht overeind, ontblootte haar tanden, gromde, blafte en was helemaal van streek. Het is bekend dat zij een Spaanse verschoppeling is, dus deze reactie zei ons genoeg. Arm beest, wat was ze bang voor die stok.

Maar ze is niet bang voor mij, zijn vrouwtje. Het vrouwtje is haar idool, haar afgod, het vrouwtje volgt ze op de voet, tot aan de wc aan toe. Het liefst gaat ze op mijn schoot zitten als ik me daar even terugtrek, en het onderdrukken van dát verlangen kost haar vreselijk veel moeite.

Als je denkt ´dat is schattig´ dan is dat ook zo, maar het heeft ook een andere kant. Als ik lig te slapen komt er een grote lik over mijn neus. Niet om me wakker te maken, nee, om me haar liefde te betuigen. Als ik sta te koken dan breek ik zowat mijn nek over haar omdat ze altijd vlak achter me staat. Als ik me even wil terugtrekken in mezelf, is daar geen kans op, Als ik even een krantje wil lezen, vergeet het maar,,,,madammeke wil aandacht, wil lopen, wil knuffelen, wil spelen.

Tja, dat werd een moeilijke opgave voor mij, Daar moest ik echt iets aan doen, maar wat? Ik besef dat het mij ook iets leert. Het leert mij om voor mezelf op te komen. Mijn grenzen te bepalen, iets waar ik al mijn hele leven moeite mee heb. Ik leer naar mezelf luisteren; wil ik dit? Ik word er steeds beter in. Steeds vaker klinkt er nu “nee, nu niet, straks!” door het huis en dan bepaal ikzelf en niet zij, wanneer ik iets doe. In het begin vond ik dit moeilijk en ging ik in alles met haar mee, want ze was zo schattig, ik kon geen weerstand bieden tegen dat lieve bekkie, maar of ik het leuk vond? Echt niet altijd.

Maar dat is verleden tijd. Ik ben nu na veel oefenen de baas. Ik bepaal wanneer we gaan lopen, ik bepaal wanneer er gespeeld wordt, en alstublieft niet elke dag op hetzelfde tijdstip, want dán weet ze precies wanneer het haar tijd is om te lopen of om te spelen. Dan zit je daar weer aan vast.

Heel grappig vind ik het om te merken dat dit voor haar ook veel beter werkt. Ze weet waar ze aan toe is. Nee is nee. Ze heeft meer rust, ze vermaakt zich meer met zichzelf. Ze houdt me nog steeds nauwlettend in de gaten maar dwingt niet meer. Kortom ze wordt een veel leuker hondje.

Zo snijdt het mes aan twee kanten. Ik leer van haar en zij van mij. Een win-win-situatie dus. Toch raar, we hebben al meer honden gehad, en je denkt “een hond is een hond” maar zo is het duidelijk niet. Elke hond is anders, elke hond vraagt om een andere aanpak. Deze kleine pruttel moet heel veel structuur leren, niet mijn sterkste kant, maar het lukt en zo wordt het steeds leuker met elkaar.