Mussen op de dakgoot

Wat loom hang ik uit het raam en kijk naar dingen die ik niet echt zie. Het is warm, de lucht zindert. Beneden mij baant het verkeer zich langzaam maar gestadig een weg door de drukte. Soms toetert er iemand en maakt zich druk. Ik niet. Er gebeurt zoveel om ons heen, waarover je je druk kunt maken. Waar zou je moeten beginnen? Bij de aanmaningen die her en der op de matten terechtkomen? Bij de zieken die pijn lijden? Bij de vele kinderen die hun draai in de maatschappij maar niet kunnen vinden? Of misschien bij de grote wereldgebeurtenissen, de oorlog in Syrië, de wreedheden, het vernielen van de eeuwenoude kunst van de werelderfgoedlijst? Of bij de vluchtelingen die zich als een zandstorm over Europa verspreiden, en die door hun aantallen zoveel onrust teweegbrengen? Bij de aanslagen? Of bij het mispunterige gedrag van een paar jonge medeburgers? 
Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. De zon schijnt, de klok tikt de uren weg…. We zijn op weg naar de toekomst. Een toekomt waar we onze hoop op vestigen, hoop op betere tijden. 
Opeens zie ik een musje, dat mijn aandacht trekt. Ik volg hem. Hij fladdert wat zoekend in de rondte tot hij een gunstig plekje vindt op de rand van de dakgoot, heerlijk in de zon. Daar zit hij een beetje te schurken als er opeens een tweede musje aan komt vliegen. Een blind date? In elk geval klikt het. Ze zitten naast elkaar en communiceren op hun manier. Geheel onverwacht fladdert het mannetje omhoog om met een perfecte landing bovenop het vrouwtje terecht te komen. En dan wordt het druk op het dak. De veertjes vliegen in de rondte, het is een gekwetter dat het een lust is. Er is nieuw leven in de maak. Ik kijk ernaar en droom verder over een mussenleven: hoe zou het zijn om zo te kunnen leven, zonder enige schroom contact te kunnen maken met een ander, zonder angst voor ongewenste zwangerschappen of enge ziektes de liefde te kunnen bedrijven. Om te leven zonder portemonnee, zonder huis, zonder oorlog, zonder telefoon/computer, zonder schuldeisers? 
Het lijkt me verrukkelijk om zo hoog verheven boven alle wereldse problemen te kunnen zweven, omlaag te kunnen kijken en gewoon te kunnen denken: ‘Ik ga even op de rand van de dakgoot zitten, wie weet ontmoet ik daar wel een leuk lief vrouwtje!’