Jordi, de koeienjongen

Zus is blij dat haar kind even weggaat. Begrijp me niet verkeerd. Zus houdt enorm van haar puberzoon, maar is hem af en toe even helemaal zat. Veel puberouders zullen dit herkennen. Gelukkig kan hij altijd bij zijn oom en tante terecht.

Op het platteland is altijd iets te doen. Het gras staat hoog en schreeuwt om gemaaid te worden, uitbundige takken vragen om een snoeibeurt en een grote stapel hout wil in handzame stukken worden gehakt.

Het water uit de kraan smaakt naar chloor, dus bij warm weer lopen we dagelijks meerdere keren het stukje naar de bron om lege melkflessen met fris water te vullen. Jordi steekt graag zijn hoofd in het klaterende water om even af te koelen.

Uitslapen gebeurt hier niet. De kerkklokken luiden om zeven uur ’s morgens en ’s avonds gaat iedereen met de kippen op stok.

Met de hond maken we lange wandelingen. Ze blijft aan de lijn wanneer de wei vol met mekkerende lammeren staat. Wat zijn het er veel! Puber Jordi mekkert uitgelaten terug en de lammeren antwoorden hem nog luider terug. Hoezo rust? Hoorndol word ik ervan, pffffff.

Maar over het algemeen is het heerlijk om samen te wandelen. We delen onze grote liefde voor koeien. Doodzielig vinden we het dat ze steevast een leger van duizenden vliegen met zich meedragen. Die ellendelingen proberen zelfs hun neusgaten en ogen binnen te dringen.

Iets voorbij de boerderij ligt een weiland waar twaalf jonge stieren zich tegoed doen aan het malse jonge gras. Ze zijn stoer en nieuwsgierig, maar slechts één van hen laat zich aaien en eet gras uit Jordi’s hand. Niet zomaar, daar is veel geduld voor nodig. Elke dag nemen we een kijkje bij de stieren en iedere dag komt de stoere stier eerder naar ons toe. Jordi geeft zijn vriend de naam Philip. En geloof het of niet; hij kijkt op als hij zijn naam hoort. (Of herkent hij Jordi’s stem?)

De vakantie is voorbij en neefje kijkt reikhalzend uit naar de zomervakantie. Hij wil mee naar Frankrijk en is deze keer nog enthousiaster, want de telefoontarieven zijn per 1 juli flink naar beneden gegaan. Lekker belangrijk. Eenmaal op het platteland vergeet hij zijn telefoon steeds vaker; als je er oog voor hebt is het hier nooit saai.

We zijn  benieuwd hoe het met Philip gaat, niet in de laatste plaats omdat ik net een vrachtwagen vol koeien voorbij zag komen. Wellicht op weg naar het slachthuis? Mijn hart gaat sneller kloppen als we richting het weiland lopen. Er is geen stier te bekennen. Voorzichtig bereid ik mijn neefje voor op de mogelijkheid dat ze verplaatst zijn naar een ander weiland, maar hij is niet achterlijk. “Ik wil zeker weten, dat Philip vanavond niet op mijn bord ligt!” zegt hij, vastbesloten om zijn vriend te vinden.

Het weiland is glooiend en groot. We kunnen het niet helemaal overzien en Jordi besluit onder het prikkeldraad door te kruipen om achter de heuvel te kunnen kijken. Ik til het draad op, hij maakt zich zo plat mogelijk en schuift er onderdoor. Natuurlijk vlekken; daar ontkom je niet aan in een landelijke omgeving.

Honderden meters loopt hij om vervolgens zeer enthousiast te roepen: “Tante, ik zie ze!”. Inmiddels heb ik zelf rode wangen en de opwinding breng ik over op de hond. Ze wil achter Jordi aan. “Philip, Philip!” roept Jordi. “Tante, hij komt eraan!” Aan de horizon zie ik Philip verschijnen. Met trage tred loopt hij richting Jordi. Wat is hij groot geworden! De andere stieren volgen hem gestaag. Hij loopt rustig door tot hij helemaal bij ons is. “Philip, daar ben je!” roept een dolgelukkige Jordi. Dan steekt Philip zijn kop in zijn drinkbak, duwt tegen de hendel aan en drinkt alsof hij net een wandeling door de woestijn heeft gemaakt.

Ondertussen tel ik snel de stieren die allemaal achter hem aan zijn gekomen. Yes, het zijn er nog steeds twaalf en Philip is hun aanvoerder. Eenmaal klaar met drinken, laat hij zich uitvoerig aaien door Jordi. Ik ben ontroerd door het weerzien en opgelucht dat zijn groep nog compleet is. En Jordi? Hij is een stadse koeienjongen, die opbloeit van rust, ruimte en ritme.