Help, mijn hond heeft een nattebuik - fobie

Help mijn hond heeft een nattebuikfobie.

Echt een geduldig tiepje kun je mij niet noemen. Ik heb eeuwig haast, en neem vaak niet de tijd voor dingen die dat wel waard zijn. Behalve……. voor Laika, onze hond. Laika komt niets te kort aan aandacht, maar eerlijk is eerlijk, daar zorgt ze ook zelf wel voor. Juist als ik moet opschieten, dan komt ze met dat schattige snoetje bij me langs: Vrouwtje ik wil nu zó graag naar buiten. Tja, zeg dan maar eens nee. Daar neem ik dan ook de tijd voor, want al komt het me vaak niet echt uit, zodra ik buiten met haar aan het dollen ben, lijkt het wel of de tijd er niet meer toe doet.

Ze weet precies wat ze wil, in tegenstelling tot haar vrouwtje. Ik wil eigenlijk boodschappen doen of de was ophangen, of stofzuigen, maar daarentegen loop ik toch te banjeren door het hoge gras met Laika. Zij koerst recht op haar doel af: de waterkant. De bedoeling is dat ik de afgekloven tennisbal in het water gooi, niet te ver want ze wil absoluut niet dat haar buikje nat wordt, maar pootje baden vindt ze het einde. Daarbij moet ze haar best doen om die bal te bereiken, geen sinecure als ze haar buik droog wil houden. Haar voorpoten gaan het water in en de achterpoten blijven op de wal. Ze wringt zich in alle bochten om óf de bal te pakken te krijgen, óf om het water met haar voorpootje zodanig in beweging te zetten dat de golven de bal richting wallekant wiegen. Deze laatste methode scheelt een boel rek- en strekoefeningen, maar die vergt wat meer geduld, het gaat niet zo hard. Dat vindt zij geen probleem, Laika heeft heel veel geduld, zeker waar het om balspelletjes gaat, maar ik sta dan nogal eens te drammen: schiet nou op.  Maar nee, opschieten doet ze niet, want hoe meer ze opschiet hoe eerder het spelletje afgelopen is. Dat weet ze. Laika is slim. Ze staat eerst onbeweeglijk en gebiologeerd naar de bal te kijken en niets kan haar afleiden, en of dat lang duurt of kort duurt, dat maakt haar niets uit. Ze wacht haar hapkans af.

Zodra de bal binnen hapbereik is, gaat de staart heen en weer. En dan komt het allerleukste van het spelletje: het is de bedoeling dat ik die bal weer in het water gooi, maar dan moet ik hem wel eerst te pakken zien te krijgen. Natuurlijk laat Laika niet zomaar los, het is háár bal en wil de vrouw die hebben, dan moet ze maar haar best doen. Het grote uitdagen begint. Dit is een spelletje waar ze nooit genoeg van krijgt en wat altijd leuk blijft. Net als gooien met de bal. Onvermoeibaar rent ze achter dat versleten kleinood aan, alsof ze achter een konijn aan zit. Dat zal ook wel het oerinstinct zijn, wat bij haar overigens niet al te diep is geworteld, want laatst huppelde er een echt levend konijn voor haar langs, het arme dier was overduidelijk doodsbang voor Laika, maar die angst was wederzijds want Laika kroop hevig geschrokken met haar staart tussen de achterpoten zover mogelijk weg en de smeekbede uit haar glimmende oogjes was duidelijk: vrouwtje red me uit de klauwen van dit enge beest!!

Tja en toen ik dit zat te schrijven, klom Laika met de bal in haar bek op mijn schoot. ¨Ik wil aandacht!¨ Logisch want ze weet dat de  vrouw zo ongeveer van de wereld is als ze eenmaal achter de computer zit en….  dat kan lang duren…… Ik begrijp haar-  “Vrouwtje, uit!” Welja, waarom ook niet, het regenen is gestopt dus laten we de bal maar meenemen, de werpstok ook, vooruit maar, waar is je riem? Het is gedaan met de serene rust in Huize Laika, er wordt gekwispeld, gesprongen, gedanst en kleine vreugdejankjes stijgen op…… Maar op het moment dat ik de deur open doe bedenk ik me dat de bui van een uur geleden het hoge gras behoorlijk sompig heeft gemaakt. Ik weet van haar fobie voor een nat buikje en terwijl ik me nog sta af te vragen wat wijsheid is, dartelt zij al vrolijk rond door het hoge doorweekte gras waar haar buikje al flink nat wordt. Vandaag mag dat de pret blijkbaar niet drukken, dan maar een nat buikje, lijkt ze te denken, want die fobie speelt vandaag blijkbaar geen enkele rol! Zou het dan gewoon pure aanstellerij zijn?  En dat heb ik al die tijd serieus genomen!