Tot we sterven

Op de grens van binnen en buiten luisteren we naar de muziek, Gipsy-Jazz lees ik even later in het toilet. Daar hangt boven het urinoir en niet te missen het muziekprogramma voor nu en de komende dagen.

Achter mijn rug loopt iemand vrolijk lachend het toilet binnen. Ik kijk hem vragend aan, genoeg om een gesprek te beginnen. De man is onderwijzer geweest, 44 jaar. Nu is hij gepensioneerd, dat geef je ‘m overigens niet. Even eerder - op weg naar het toilet - werd hij herkend door een oud-leerling van minstens 25 jaar geleden. Het ezelsbruggetje Constant in Opel was hij nooit vergeten. En ja, dat was de reden voor het vrolijke lachen.

Terug in het café spelen de muzikanten verder. Ze kijken meer naar elkaar dan dat ze met hun publiek bezig zijn. Het plezier spat er zichtbaar vanaf. Voeten bewegen ritmisch op het tempo van de muziek en spelenderwijs geven ze elkaar ruimte voor een solo. Fascinerend om te zien.

Inmiddels zitten we - mijn vrouw en ik - eerste rang op een barkruk te genieten. De rest van het café is nagenoeg leeg, voor de muzikanten tijd om af te sluiten. Met een klapstuk! Na afloop raak ik in gesprek met Fiel van der Veen, violist en organisator van deze avond. Hij heeft de muzikanten bij elkaar getrommeld, uit het hele land. “We houden contact Fiel” zegt één van de muzikanten. “Tot we sterven” reageert Fiel lachend.