Fietsen, wat is er fijner?

Wekenlang witte muren om me heen. Wekenlang is mijn uitzicht het enige contact met de buitenwereld. Een leuke afwisseling is als er af en toe een nieuwe patiënt in het bed naast me komt. Ik hoop altijd op iemand die IN is voor een babbeltje, daarom was ik zo blij met de ‘buurman’ die graag praatte over zijn fietshobby.

“Heb je een e-bike?” vroeg ik hem, maar nee, wat schamper veegt  hij mijn vraag van tafel. Voor hem komt het aan op spierkracht, trappen, door de wind zoeven, leuke weggetjes, op een bemost muurtje zitten met een boterham uit een plastic zakje. Hij was iemand met een complete wielrenuitrusting, wild gekleurd shirt, strak fietsbroekje met zeemleren kruis, helm op zijn hoofd, zo’n heer en meester op het fietspad, zo’n type waar ik eigenlijk een hekel aan heb omdat ze medeweggebruikers vaak wegschreeuwen. Als je je niet snel genoeg onderwerpt aan hun overwicht dan schelden ze je de huid vol.

Ik vertel hem waarom ik niet blij ben met wielrenners op het fietspad. “Ik heb het over racegroepen in z’n algemeenheid, niet over jou persoonlijk!” probeer ik mijn verhaal enigszins te verzachten. "En nu komt er ook nog een supersnelle e-bike bij, zo´n kreng dat zo’n 45 km haalt, waardoor alle e-bikers in 2017 misschien aan een helm moeten! Bah…”  

“Fietsen is mijn lust en mijn leven” zegt mijn kamergenoot. “Mijn hele lichaam schreeuwt om pedalen. Ik heb het nodig, het bewegen, het vrije ademen, een rondje gezondheid tappen, het liefst ga ik alleen. Ik probeer me niet dominant te gedragen, schreeuw nooit, maar erger me wèl aan fietsers die door rood licht rijden, met z’n drieën naast elkaar fietsen, gezellig keuvelen, vaak vergeten ze op de weg te letten, ze slingeren nogal eens heen en weer, vaak met de telefoon aan hun oor, of met één hand aan het stuur, likkend aan een ijsje. Dan moet ik ze wel wakker roepen!” 

Tja, daar zit ook wel wat in. Ik zie ook heel vaak onbehoorlijk gedrag van gewone fietsers en de bijna-ongelukken zijn er ook genoeg. Als we nu eens met z’n allen proberen rekening te houden met elkaar….? Als we ons eens met z’n allen gewoon aan de verkeersregels houden….? Niet alleen met een auto, maar ookmet de fiets. Als we nu eens met z’n allen onze medeweggebruikers erkennen als gelijkwaardig…? Zou dat niet veel prettiger zijn? 
 

Ik voel een intens verlangen naar de tijd dat ik dit ziekenhuisbed kan verruilen voor mijn fietszadel, voor de zon, de wind. Wat zal dat genieten zijn, met z’n allen: wielrenners, oma-fietsers, bakfietsers, e-bikers….. Reikhalzend kijk ik uit naar het moment dat ik weer deelgenoot wordt van het leven buiten deze witte muren. Het komt eraan, zeker weten!