Vrijheid een groot goed

Hij ging vreemd. Dat vond ik vreemd want we hadden het al twintig jaar goed samen. Nog vreemder vond ik zijn uitleg: “Ik houd van jou, maar ik heb een groot hart, daar past nog wel iemand in.” Razend was ik op hem. Zo erg zelfs dat ik zijn naam nooit meer heb uitgesproken. Ik had het over ‘hij’, de man waarmee ik twintig jaar getrouwd was. Waarmee ik lief en leed gedeeld heb. Waarmee ik urenlang gepraat heb en even zo lang gevrijd heb.” Hij, de vader van mijn kinderen, had een ‘nieuwe uitdaging’ nodig. Hij wilde vrijheid om zijn eigen leven te kunnen leiden, ook binnen het huwelijk.

Met groot gemak stapte hij over mijn argumenten en mijn verdriet heen. Hield hij echt van mij, zoals hij zei? Kun je buiten de deur vrijen en thuis ‘houden van?´ Hij stak verbazend veel energie in zijn uitleg. Jazeker kan dat, hij wilde mij niet kwijt, nee zeker niet, en hij wilde ook gewoon in ons gezinnetje ronddraaien, jazeker wel, maar de vrijheid om zijn omgeving te voorzien van zijn rest-liefde mocht ik hem niet ontzeggen.  

Hoe meer hij zijn best deed om mij te overtuigen dat zijn escapades ons huwelijk niet in de weg hoefden te staan, hoe bozer ik werd. Was ik echt zo ‘bezitterig’ als hij mij probeerde wijs te maken? Moest ik echt ruimer denken? Moest ik hem zijn ‘eigen leven’ gunnen?  

Ik voelde me niet schuldig dat ik hem in zijn vrijheid probeerde te belemmeren. Ook had ik geen spijt van mijn heftigheid en dat ik hem minder vriendelijk bejegende. Helemaal niet. Wel had ik moeite met mijn vrijwel verdwenen gevoel van eigenwaarde. Waar was mijn waardigheid toen ik hem de huid vol schold? Ik was zelfs in staat om hem te overladen met ordinaire scheldwoorden! Dat was de genoegdoening die ik mezelf gunde, maar waar ik niet trots op was en nog steeds niet ben.

Ik wist dat ik een daad moest stellen, maar wat kon ik anders doen ik dan hem uit mijn leven bannen aangezien accepteren geen optie was? 

Intussen is hij vertrokken, richting vrijheid. En? Vrijheid….. blijheid? Nee hoor, niets van dat al. Zijn vermoeide gang en zijn verlepte gezicht zeggen mij genoeg. Ik ben in het luchtledige terechtgekomen en zou me bevrijd moeten voelen, maar deze vrijheid is voor mij nu nog geen groot voorrecht, maar wie weet wat de toekomst brengt.