Een moment van ondoordachtzaamheid.....

Soms sta ik mezelf toe terug te zweven naar de zomer van twee jaar geleden. De herinnering snijdt als een dolk door mijn ziel. Ik lig weer aan het strand en geniet van de zon. Opeens is de zon weg, er schuift iemand een parasol boven mijn hoofd. “Teveel zon is niet goed,” fluistert een bruingebrande jongeman. “Waar bemoei je je mee…?” ligt vooraan op mijn tong, maar als ik zijn diepdonkere bezorgde ogen zie, bedenk ik me dat hij mij wil beschermen.

Maar hij wil nog meer: hij begint een vriendelijk praatje, spreekt zacht en ik stink erin. Zijn stoere gebruinde tors doet de rest. “Ga je mee iets drinken?” “Natuurlijk niet” roept mijn ingebouwde alarm, maar ik hoor mezelf zeggen “ja graag”. Even later zitten we aan een klein tafeltje te flirten dat de vonken ervan af springen. Ik ben 18 jaar, onervaren in de liefde, nog nooit verliefd geweest en nu opeens de hoofdprijs? 

Na het drankje wil mijn hoofdprijs mij de omgeving laten zien. Hij kent de mooie plekjes en als we even later op een prachtig uitzichtplekje staan en de kustlijn aan onze voeten zien, gaan alle remmen los. Hij neemt mij in zijn armen, kust me eerst heel voorzichtig, later hartstochtelijk. Ik kan geen weerstand bieden, ik zweef boven mezelf en beland hoog in de zevende hemel. Als ik naar beneden kijk, zie mezelf in zijn armen liggen willoos maar verrukt. Een ervaring die compleet bezit van me neemt, die me overweldigt. Met gesloten ogen laat ik me overweldigen. Ben ik dat echt? Overkomt mij dit? 

Achteraf kan ik het niet eens geloven, maar nu twee jaar later, kijkt een klein schattig meisje me met grote diepdonkere ogen aan. Van haar vader heb ik nooit meer iets gehoord. Hij heeft het waarschijnlijk druk met andere naïeve meisjes versieren. 

Hoe het nu met mij gaat? Dit schattige krullenbolletje heeft mijn leven verrijkt, maar ook een hele andere koers op gedreven. Wilde ik studeren, de wereld verkennen, bergen beklimmen, verre landen en culturen ontdekken? Alles is geïmplodeerd en verlegd naar babyvoeding en luiers. Ook goed, maar soms breekt het me op en realiseer ik me wat één moment van onbezonnenheid kan veroorzaken. Dan ben boos op mezelf! Hoe kon ik denken dat hij mijn grote liefde was. Hoe stom heb ik kunnen zijn. Ik was één van zijn avontuurtjes. Hij was mijn grote droom. Oer- en oerdom, maar dat weet ik nu pas.