Als niets komt tot iets......

Ik had hier geen vermoeden van. Hoe kon het zover komen? Dit was toch zeker niet te voorspellen. Oh, kon ik het maar terugdraaien, terug naar die onbezorgde tijd. De tijd van vóór die grote dag. De dag dat er aan de deur gebeld werd en een opgetogen meneer ons een cheque met een ongehoord groot bedrag voorhield: dát hadden we gewonnen. Hoe je je dan voelt? In eerste instantie een groot ongeloof, maar naarmate de realiteit tot ons doordrong, werden we overvallen door een onbeschrijflijke lichtheid. Samen met Jetske danste ik door de kamer, lachend, door ’t dolle heen. Wat is er heerlijker, nooit meer sappelen, nooit meer beknibbelen, oh, wat een vreugde. Nu, amper twee jaar later, weet ik beter. Een diep verlangen is in mij gevaren, een onbeschrijflijke hunkering naar de tijd van weleer.

Langzamerhand is mijn leven verdeeld in twee delen: het leven van vóór en dat van ná die grote dag. Wat zou ik ervoor over hebben om te kunnen terugschakelen naar de tijd van vóór de verandering. En dat terwijl ons het leven toelachte. Het leek een droom. Alles konden we ons permitteren: een mooi huis, twee auto’s voor de deur, één kleintje voor Jetske en een grotere voor mij. Daarnaast hadden we nog geld genoeg voor een wereldreis, de kinderen hoefden niet meer elkaars kleren te dragen, ze konden allebei naar paardrijles, geen gereken meer, alles was haalbaar. Wat waren we gelukkig!

Tot mijn Jetske op een dag haar eerste rimpeltjes zag verschijnen en haar borsten eigenlijk wat te klein vond. “We hebben geld genoeg om er iets aan te laten doen,” jubelde zij en zo gezegd zo gedaan. Nog voor ik er goed en wel erg in had, werd zij volgespoten met Botox, en prijkten haar tepels recht omhoog in de ronde ballen die haar ooit zo zachte borstjes hadden vervangen. Daarna volgden er tal van ingrepen, Jetske vond opeens tal van onvolkomenheden aan haar lichaam en die moesten weggewerkt worden. En dat deed ze, maar of zij er blij mee was? Ik merkte het in elk geval niet. Haar wensen stapelden zich op, ze wilde niet meer koken, we leerden alle restaurants van binnen kennen. Er kwam een hulp in huis, de tuinman mocht zich ontfermen over de tuin die ooit Jetske’s grote hobby was.

Wat erger was, naarmate de tijd vorderde werd ze stil, prikkelbaar, onverschillig en bij het minste of geringste kon ze uitbarsten in woede. Ik begreep er niets van, zó kende ik haar niet. Ik heb haar altijd bewonderd, ze was zo levendig, zo geestig, zo hulpvaardig, maar dat leek met de dag minder te worden. Ze was in zichzelf gekeerd en afwezig. Opvallend was ook dat ze mij niet meer zag staan. Ze ontweek mij, was prikkelbaar……

Ik voelde me onhandig, hoe kon ik inspelen op haar wensen, hoe kon ik haar tevreden stellen, wat kon ik doen om het tij te keren? De vele bossen bloemen die ik voor haar kocht konden de sfeer in huis niet verhogen, mijn liefkozingen werden afgeslagen. Zelfs de kinderen leken haar niet meer te interesseren. Ik voelde onze liefde wegglippen en kon er niets aan doen.

Ik hoopte op een ommekeer, eigenlijk tegen beter weten in. Toen kwam de dag waarop zij met mij wilde praten. Praten? Oké, met angst en beven ging ik ervoor zitten eigenlijk al voorvoelend wat er komen ging. Na een lang verhaal over ‘hoe zichzelf tegengekomen was’ kwam het hoge woord eruit. Ze had een vriend! Er volgde een soort verontschuldiging, een verklaring hoe dat zo kon gebeuren, maar daarvan hoorde ik niet veel meer. Mijn oren begonnen te suizen. Het duizelde me, alles om me heen draaide. Wat was dat gebonk in mijn oren? Was dat mijn eigen hartslag? Ergens in de verte hoorde ik haar vertellen hoe verliefd ze op die man was, hij was zo charmant, hij had echte aandacht voor haar, hij had alles voor haar over. Ja, ja, dát was pas echte liefde! Mijn wereld stortte volledig in.

Ik wist niet hoe ik op die mededeling moest reageren en ik wist al helemaal niet hoe ik hiermee om moest gaan. Het werd mij zwart voor ogen. Het enige dat ik mezelf hoorde zeggen was dat ze maar moest ophoepelen, wegwezen, ga maar naar die ander. Heb ik dat echt gezegd? Ik, die zo dol op Jetske was? Van binnen werd ik verscheurd, wat moest ik zonder Jetske, zonder mijn lief? Maar Jetske nam me maar al te serieus en ging daadwerkelijk.

En ik? Ik voelde op dat moment helemaal niets, mijn hoofd was helemaal leeg. Zo liet ze me achter. We zijn nu een jaar verder, intussen is de vriend van Jetske al twee keer vervangen door een nieuw exemplaar, bolwerken van ware liefde. Ze voorziet ze van mooie kleren, neemt ze mee uit eten, stopt ze vol met cadeaus en bespuit ze met suiker. Haar blonde krullen hebben alle kleuren van de regenboog gehad en alle beautyshops in de omgeving kennen haar.

Mijn Jetske is mijn Jetske niet meer. Ze is een prooi geworden van hebzucht Haar lieve lach is verdwenen, haar stralende huid is verlept en wat nog erger is, de kinderen hebben geen mama meer en ik heb geen Jetske meer. Jetske heeft het te druk met haar vriendjes. Achteraf verwijt ik mezelf zo vaak: ‘Had ik dat verdomde lot maar nooit gekocht, nu heb ik weliswaar  geen schulden meer, maar ook geen......... meer¨.