Het eindeloze huwelijk

Het was de bedoeling dat we samen oud zouden worden. Vol vertrouwen stapte ik, gehuld in een oogverblindende spierwitte bruidsjapon met veel kant en tule, het huwelijksbootje in. Wat was ik gelukkig. Johan was mijn held, mijn droom, de grote blonde man, stevig gebouwd, met ogen als fonkelende sterren, waarvan ik beslist levenslang zielsveel zou kunnen houden. 
Tot mijn grote vreugde viel hij ook op mij. Grote bossen bloemen sierden regelmatig mijn kamer, hij bedacht leuke uitstapjes, verwende me met lieve woordjes en koosnaampjes. Ja, met deze man zou ik graag mijn zilveren bruiloft willen vieren, vandaar dat ik volmondig “ja” zei op de vraag “wat is daarop uw antwoord.”
Het begon allemaal zo mooi, we leefden op een roze wolk, we waren onbezorgd en blij, en toen ons eerste kindje kwam, konden we ons geluk niet op. Een jaar later kwam een tweede kindje. Tja, het onbezorgde leven veranderde wel in no-time door die kleine schreeuwers. Beide kindjes bleken ook nog een probleem te hebben, waardoor onze aandacht verlegd werd van elkaar naar de kinderen. Er werden zelden nog bloemen aan de deur bezorgd, de grapjes maakten plaats voor serieuze gesprekken en vanwege de doorwaakte nachten voelden we ons beiden na een poosje niet meer zo fit en vitaal. Zó begon de verwijdering, die steeds groter werd, al bleef ik mezelf voorhouden dat dit tijdelijk is en beslist niet tot een breuk zou leiden. 
De schok was dan ook groot toen mijn Johan op een dag met me wilde praten en me hakkelend en stotterend vertelde dat hij verliefd was geworden op een andere vrouw. “Maak je geen zorgen,” haastte hij zich, “ik zal jou nooit in de steek laten, maar ik wil ook eerlijk tegen je zijn en dit zijn de feiten.” Ik staarde hem wat verwezen aan om te zien of een vervroegde midlifecrisis uiterlijk zichtbaar is. Niet in staat om iets zinvols te bedenken, stamelde ik iets van: “Och, dat gaat wel over. Iedereen kan wel eens een vlaag van verliefdheid hebben.” Althans het zal iets van deze strekking geweest zijn. 
Eigenlijk had ik vanwege de consternatie weinig gehoord van de rest van zijn verhaal, alleen de woorden “ik zal jou nooit in de steek laten…” zijn blijven hangen en die hadden een verwoestende invloed op mijn gevoel voor hem.

Wat denkt hij wel, dat ik hij mij kan troosten door te zeggen dat hij bij mij wilde blijven? Als hij verliefd is op een ander, dan gaat hij maar naar die ander. Dapper sputterde ik erop los: “hoepel maar op, ga maar, ik kan het wel alleen, ik heb jou niet nodig.” Dat hij dat echt zou doen had ik nooit voor mogelijk gehouden, maar hij deed het wel. Totaal onverwacht pakte hij wat spullen, poetste zich voor de spiegel op, spoot een lekker luchtje op en weg was hij. 

Oei! Daar had ik geen rekening mee gehouden. Wat nu? Eerst maar even wonden likken, maar hoeveel ik ook likte, de wonden bleven pijnlijk. Toch was ik vastberaden, ik wilde niet leven met iemand die niet alleen voor mij ging. “Egoïstisch” noemde hij mij, “bezitterig”, “liefdeloos” want als ik van hem zou houden, dan zou ik blij moeten zijn dat hij zo gelukkig was. Ik hoefde daar immers niet onder te lijden?  

Dat was niet mijn toekomstbeeld. Dat was niet het leven dat ik voor ogen had. Na een hevige knokpartij met mezelf gaf ik me over aan mijn verlies en zette ik de definitieve streep. Au!  

Nu zijn we dertig jaar verder. Het zilveren feest is onze neus voorbij gegaan. Ik heb er wel aan gedacht, maar na al die jaren was ik gaan inzien dat hij van het begin af aan, niet degene was waar ik hem voor had gehouden. Hij hield meer van zichzelf, dan hij ooit van iemand anders kon houden. Hij was niet de rots in de branding die ik in hem zag. Hij was niet de karaktervolle steun en toeverlaat. Jammer dat er zoveel jaren voor nodig waren om dáár achter te komen.  

Van de week vierde ik met mijn nieuwe man, ons zilveren huwelijksfeest. Dus toch zó’n feest en nu met iemand die wèl mijn vertrouwen en mijn liefde waard is. Gerard is het tegenovergestelde van Johan en wat ben ik dáár blij mee. Hij overlaadt me niet met bloemen, geen constante stroom van lieve woordjes, geen koosnaampjes, nee, hij is gewoon Gerard. Een vent met een rechte rug, die staat voor wat hij zegt. De vent die er is als je hem nodig hebt. Die opkomt voor recht en rechtvaardigheid. Om dáár achter te komen had ik echt geen jaren nodig.