Onweer en hondjes

Onweer

Owee, het dreigt.  Zwarte wolken drommen onrustig samen. Er was onweer voorspeld, maar toch houd ik mijn hart vast, want ik weet…… de hond raakt compleet over haar toeren. Nu is ze zich nog van geen kwaad bewust en dartelt vrolijk met haar bal heen en weer, maar het komt….. zeker weten.

Eerst begint het zachtjes te druppelen, maar al gauw plenst het van de hemel en een zacht gerommel kondigt het vervolg aan.  Dan flitsen de eerste bliksemschichten door de lucht gevolgd door een zacht aanhoudend gerommel. Laika spitst haar oren, maar er gaan nog geen alarmbellen rinkelen. Opeens als letterlijke donderslag bij heldere hemel knalt Wodan zijn onweershamer met een doffe klap op de wolken en dan barst de hemel open.

Laika schrikt zich een bult van de harde slagen. Haar staart verstopt zich tussen de achterpoten, de oortjes die normaal zo eigenwijs omhoog priemen, liggen nu plat in haar nek. De glimmende pretoogjes veranderen á la minute in angstoogjes die spichtig om hulp smeken, haar hele lijfje begint te rillen en in paniek dringt ze zich tussen mijn voeten door, richting veiligheid.

Die kan ik haar niet bieden, ik kan wel de wc-deur openzetten, onder de hangende pot is het veilig. Ik schuif het wollen kleedje onder de pot en dáár kruipt Laika naar toe, ze lijkt wel de helft gekrompen te zijn. Een heel klein angstig hondebeestje. Het liefst kruipt ze in de meterkast, maar dáár heeft de stofzuiger zijn vaste plekje, zodat de wc een goed alternatief is geworden.

Volgens alle boekjes, instructies en adviezen, ook van de hondenvereniging waar we lid van zijn, wordt baasjes aangeraden om dit angstgedrag helemaal te negeren.¨Doe wat je kunt doen, maar bevestig je hond niet dat het echt eng is. Laat je hond angstig zijn en doe alsof er niets aan de hand is.¨

Als ik heel eerlijk mag zijn….. ik vind dit moeilijk. Moet ik die kleine maar gewoon laten rillen, en bibberen, en jammeren, zonder enige aandacht aan haar te besteden, alsof ik haar niet zie? ¨Ja¨ zeggen de boekjes. Dan denk ik terug aan de tijd dat mijn kindjes klein waren. Die hadden ook wel eens dikke tranen van angst, die ik als liefhebbende moeder zachtjes wegpoetste, terwijl ik lieve woordjes in hun oren fluisterde, ze op mijn schoot trok, kusjes gaf, ze aaide en geruststelde….. die angst probeer je toch weg te nemen? Waarom dan niet bij de hond? Antwoord: ten eerste omdat een hond geen kind is, en ten tweede je maakt het alleen maar erger zo. Nou, met het eerste ben ik het eens, maar met het tweede niet, want nog angstiger worden kan al niet.

Ik vraag me af, zou dit advies in de komende jaren niet veranderd worden in: stel ze zoveel mogelijk gerust, leid ze af, geef ze een gevoel van veiligheid, alles in het kader van (later) voortschrijdend inzicht? Sorry mevrouw, mijnheer WIK, dat ik twijfel. Sorry dat ik eigenwijs ben en uw advies bijna niet kán opvolgen, sorry dat ik het dus helemaal fout doe. Ik trek het kleintje op mijn schoot en knuffel haar zo ongeveer dood. Ze kijkt me dan zo schattig aan en als het onweer weer wegtrekt, stapt ze opgelucht van mijn schoot af….. dank je wel vrouwtje, dit varkentje hebben we samen toch maar mooi weer gewassen: er is niets gebeurd, en kijk…. hier is mijn bal: gooien aub.