Tramhangen en andere ongemakken

Gelukkig is Jack in de buurt voor hulp, ondersteuning en het opvangen van bezoekers, meestal voor de diverse afdelingschefs of de boekhouding. De belangrijke mijnheren: klanten en vertegenwoordigers van modezaken verdienen extra aandacht. Zij brengen geld en punten in het laadje en organiseren eens in de drie maanden een modeshow: wie het meest biedt krijgt de show.

Ik ga jullie niet vermoeien met de organisatie van het bedrijf, maar nog één ding is voor mij belangrijk: Jack verzekerde me dat een kans de Heer van Beem hier te ontmoeten erg klein is. Bijna alle modezaken hebben inkopers, één uitzondering: modezaak S...  Daar regelt mijnheer zelf zijn zaakjes.

Lastig is mijn taak niet. Coupons bewaken: Slechts Jack en ik kennen de code van de kluis. Soms, als de drukte mee valt, moet ik eenvoudig administratief werk verrichten voor mijnheer van der Steeg.  Met lunchtijd gaat de voordeur op slot. Dan mag ik even een luchtje scheppen en mijn boterhammetje eten.

Langzaam maar zeker leer ik de bedrijfscultuur kennen.

Op een dag 5 uur, sluitingstijd, ik draai de voordeur op slot, pak de map met administratie voor mijnheer de procuratiehouder, loop naar de lift, druk op het knopje, de lift stopt en... Ik zie Jansen, het hoofd schoonmaken, met zijn broek op zijn hielen en achter hem een ateliermeisje met een rood hoofd...

Heldhaftig ben ik niet, vastberaden ook niet. Er zit niks anders op: dan maar barmhartig. Ik ben tenslotte een Haarlemse! Wie doet ’t met wie?  Een slangenkuil? Mij niet gezien! Ik weet van niks!

De meeste inkopers: aardige mannen. Ik leer afstand te houden: niet ingaan op uitnodigingen voor een etentje of een avondje stappen in Amsterdam. Mijnheer S...  Een lange man, donker, bijna zwart, kortgeknipt met brillantine vastgeplakt haar. Strak in het pak. Over zijn linkerwang van oog tot kin een enorm litteken. Volgens Jack heeft hij dat opgelopen tijdens een duel voor de oorlog in Duitsland. Gevlucht naar Nederland.

De catwalk is een gekkenhuis

‘Ons huis’ staat op z’n kop. De rode loper uitgerold, tien magere mooie meisjes rennen nerveus heen en weer. Alle afdelingen zijn achter de schermen gesloten voor één dag.  Wij, het personeel, op de achterste rij en vooraan natuurlijk het organiserende modehuis met belangrijke klanten.  Mijn plek: de receptie: rolgordijnen gesloten. Vandaag is Jack hier de baas, compleet uitgerust met een grote EHBO-doos en nog zowat attributen.

Ik zie haar strompelen, haar enkels bibberen, ze haalt nog net de kleedkamer. Jack trekt me mee naar achteren. Bleek, doorgelopen make-up, tranen...Helen heet ze. Een paar glazen water en een aantal pillen later showt ze als laatste de bruidsjurk.

Vandaag wordt het half zeven deuren sluiten en naar huis. In de tram vertelt Jack het verhaal van de mannequins: jonge mooie meisjes, goed betaald, slecht dieet en meestal niet lang ’bruikbaar’.  Helen bijvoorbeeld kan nog een jaartje mee zij heeft het aardig voor elkaar: verloofd met de zoon van een confectionair. Nog even volhouden.

Vijf maanden later: Mijnheer S… neemt de tijd vandaag. Bijna vijf uur, Jack wil naar huis of ik maar even wil afsluiten? Tergend langzaam drinkt S... zijn koffie. Ik wacht.

‘Jongedame...’

‘Ja, mijnheer?’

Hij grijpt naar zijn binnenzak, ik zie een grote zwarte portefeuille, hij gooit vijf briefjes van 100 gulden op mijn bureau: ‘Voor jou meisje...’

Ik probeer kalm te blijven.

‘Graag vijf coupons’.

Wordt vervolgd: Terug naar Haarlem.