Wat blijft is de herinnering

Ik zie een gat naast de steen van oom IJsbrand. Steen? Ik ken eerlijk gezegd geen ander woord voor een muurgraf.  Ik weet nog dat de kist langzaam in het gat verdween. Maar haar steen heb ik pas jaren later echt gezien.  Ik hield niet van kerkhoven. Ook dat komt pas veel later: houden van kerkhoven.

Januari 1978

Zoals verwacht heeft neef Adriaan, als executeur testamentair, de opdracht haar erfenis af te wikkelen, in samenwerking met mijn zus en mij. Of ze dat laatste zelf geregeld heeft? Dat weet ik niet. En helaas is er niemand meer die ik dat kan vragen.

Mijn herinnering: we drinken samen een kop koffie, we overleggen over een paar snuisterijen: vazen schilderijtjes en nog wat klein spul. De grote oorfauteuil gaat naar mijn oude moeder. Ook al hoogbejaard en de rest in overleg met verzorgingstehuis De Blinkert.

Jaren later: een dagje Haarlem met mijn jongste dochter

In verband met werk ben ik in 1965 naar het oosten van het land verhuisd. Mijn dochter was twee jaar toen we verhuisden. Ze is dus een geboren Haarlemse. We gingen natuurlijk de Haarlemmerhout bezoeken. Het was winter, de hertjes waren er nog. En de Camera-Obscura beelden, dacht ik. ‘Hoezo beelden mam?’ We zagen alleen een aantal dingen met rare zakken er overheen.

Koffiedrinken bij Brinkman, de Grote Markt, de Hallen en de verhalen over onze tante en oom. Ze had tante nog wel gekend. ‘Mam, wat is nou een mausoleum?’ Goeie vraag. ‘De Kleverlaan, we gaan naar de Kleverlaan!’  Van de beheerder leerden we dat: de wet op de lijkbezorging in Nederland gewijzigd is. Wat is mag blijven, maar nieuwe ‘steengraven’ aan de muur dat mag niet meer. En zo stonden we dan voor de muur en haalden herinneringen op aan tante Petronella en oom IJsbrand. Jammer! Geen camera mee en de digi was nog niet uitgevonden!

De roze wolk

‘t Haarlemse bloed kruipt waar ’t niet gaan kan. Ik ging met pensioen, maar een tukker ben ik nooit geworden: uit gouden korenaren schiep God de Twentenaren, uit afval en de resten de mensen uit het westen.  Tot mijn grote spijt: Haarlem wilde mij niet hebben! Almere werd het alternatief. Niemand heeft er historie behalve de puppies!

En toen was er mijn ‘kleine’ nichtje, je weet wel: dat kleine blondje van Adriaan. In Almere!  En zo is ‘onze roze wolk’ geboren. In de erfenis van haar vader Adriaan, zaten ook de oude foto’s, het trouwboekje en ook de begrafenis-mausoleum paperassen. Op naar de Kleverlaan! Wij ontdekte dat het gebouw normaal gesloten is. Nadat we een afspraak hadden gemaakt met de beheerder, gaf hij ons een rondleiding. Zelfs het grafje wijst van de kleine Cornelis Adriaan van Zonen, zonder steen maar toch...! Natuurlijk: nu wij hebben een digi camera!

Bovendien zijn we ervan overtuigd dat onze tante op haar roze wolkje nog steeds onze familie daarnaar toestuurt waar zij dat wil!