Geheimen in 1956 tot 100 jaar in 1976

Januari 1956: Op een zondagmiddag bij tante delen we elkaars geheim

Ik schrik me lam als ze met koffie binnen komt, zoek mijn zakdoek en mompel ‘geen koffie tante ik ben een beetje misselijk.’ ‘Wel een koekje, een kopje thee?’ ‘We gaan straks de bus in naar het Ramplaankwartier. Ik wil je iets laten zien, maar je hebt wel de verkeerde schoenen aan. Dat moet je niet doen als je in verwachting bent, die hoge hakken dat kan niet!’

‘Luister. En niet verder vertellen, dat doe ik zelf wel begrepen?’  We gaan zo naar de bouw kijken van mijn nieuwe huis ‘De Blinkert’. Er is nog niet veel te zien denk ik, maar ze zijn wel begonnen.’ U gaat een nieuw huis bouwen? Met oom Kees?’ ‘Nee zonder, ik ben die ouwe meer dan zat, hij begint zó te zeuren. Ik ga mijn geduld verliezen en dat wil ik niet. Het wordt trouwens een bejaardenhuis en ik ben de eerste die heeft ingeschreven voor een kamer.’

‘Een bejaardenhuis?’ ‘Ja en nou moet jij ook niet zeuren. Ik wil verzorging tot aan mijn dood. Van niemand afhankelijk, mijn natje en droogje op z’n tijd, mensen om me heen en gezelligheid. Ik laat oom Kees echt niet stikken, hij gaat bij zijn zoon inwonen, maar dat weet hij zelf nog niet.  Ik wil eerst de bevestiging in handen hebben voor mijn kamer.’ ‘Tja een slimme meid is op haar toekomt voorbereid. Ik moet even wennen aan bejaardenhuis.’  ‘Ach ja, alles went kind maar ik blijf eigen baas.’

Mijn dochter wordt geboren

Op 30 September 1956 wordt mijn dochter geboren. En op 28 September 1956 wordt mijn tante de eerste bewoonster van de gloednieuwe Blinkert.

Tante heeft zo haar eigen normen.  In de hoek van het kleine keukentje staat een elektrische kookplaat, een buurman en ex-slager die ze nog kent van de periode dat ze aan de Leidsevaart woonde, smokkelt regelmatig een paar karbonaatjes of biefstukken binnen die ze samen gezellig eens per week eten met een borreltje erbij.  Koffie of thee zetten is ook geen probleem, met koekjes van de banketbakker, blijft ze de gezellige gastvrouw.  

Een leuke anekdote die mijn achternichtje eens vertelde: ‘Ik ging regelmatig bij tante Pietje op bezoek met een vriendin, haar moeder vroeg eens: heeft die tante soms een spijkerbroek aan? ‘Bakvissen’ die regelmatig een ouwe tante bezoeken?’

Woensdagmiddag vaste prik: tante komt bij mij op bezoek, ik woon inmiddels in Oost, in de Cremerstraat, ze wil mijn dochter op zien groeien.  Overige familie van Wormerveer tot Zandvoort aan Zee, tante vindt altijd wel reden voor een bezoek.  Ze komt nooit met lege handen: haar geheime geldpotje moet leeg voor ze dood gaat. Naast familie bezoekt ze ook nog regelmatig: oud-leerlingen, leraren en ander personeel van de kweekschool. Soms maken we een wandeling door de stad: De Koudenhorn, de Hallen en de Leidsevaart. Tante heeft de tijd.

Ver in de negentig roept ze een paar vertrouwelingen bij elkaar. Tante is ziek, ze moet een zware operatie ondergaan: haar galblaas wordt verwijderd. Wij krijgen instructies over erven en uitvaart.

De zuster in het Diaconessenhuis vertelt: ‘Ze ligt op de intensive care en wanneer ik even bij haar ga kijken, doet ze haar ogen open, kijkt me aan en zegt: ‘Verrek ik leef nog!’’

De receptie: 2 maart 1976

2016: Wij vinden het gewoon 100-jarigen. Komt de burgemeester nog op bezoek? Wie het weet mag het zeggen. Destijds was het nog een bijzondere gebeurtenis, compleet met notabelen, personeel van de Blinkert, oude bekenden, familie en de pers: een receptie.

DE OPREGHTE HAARLEMMER: KRASSE HONDERDJARIGE IN DE BLINKERT.

Een aantal citaten: persbericht 3 Maart 1976:

Ja...ja...Ik ben de oudste hier, niemand meer over die gelijk met mij gekomen is...

Ze trouwde een Haarlemmer, een groot portret hangt aan de muur van haar kamer...

Hij ging allang geleden dood, hij was nog jong pas 71 jaar...

Ik lees al tachtig jaar de krant...vroeger kostte die een dubbeltje per week...

Ach ja vroeger, we hebben veel gelachen, wij hadden in de zomer een motorbootje, mijn man zat veel te vissen, ik zeg wat zit je toch te scheppen in dat water, was zijn gebit in het water gevallen nou zeg maar dag met je handje...

In de winter kocht hij een oud Fordje...ja...ja ik heb de auto nog op zien komen op de weg, ik heb nooit auto leren rijden maar wilde het toch weleens proberen op de Zandvoortselaan: Hij roept naar rechts sufferd...pats boem pats boem en toen mocht ik nooit meer achter dat stuur...

In de Blinkert wordt nog weken gepraat over de receptie en de deftige personen die mijn tante met bloemen en cadeautjes verrasten en zoveel jonge mensen die haar bewonderen.

Wat gebeurt er als je sterft?

De uitvaart van mijn oom mocht ik destijds niet bijwonen, ik was te jong. Op een mooie zondagmiddag, ze woonde nog met ome Keesie in de Rollandstraat, heeft ze mij meegenomen naar de begraafplaats Kleverlaan.  Ik was nog nooit in het mausoleum geweest. Die dag vertelde ze mij: ‘Ik weet niet wat er met je gebeurt als je sterft. En ik heb nog nooit een ziel van iemand gezien. Als je begraven wordt vreten de wormen je op, als je gecremeerd wordt blijft alleen de as nog over, snap je?’

Nee ik snap er niks van. Vind het eigenlijk wel griezelig een grote zaal met muren vol dode mensen die bewaard blijven voor de eeuwigheid? Trouwens: een mausoleumbezoek is comfortabel. Niet koud in de winter niet warm in de zomer en droog als het regent.