Wat klimaatcrisis, lekker weertje toch?

Er werd ruimte voor me gemaakt en een nabije buurman verwelkomde mij met ‘kom erbij, lekker weertje vandaag, toch?’. Ik knikte instemmend maar het woordje ‘toch’ bleef hangen. Wat betekende dat in die zin. Ik besloot er niet naar te vragen maar om te bedenken wat het zou kunnen betekenen. De meeste simpele bedoeling is de behoefte aan een gesprek. Maar dat vond ik te eenvoudig, was het verbazing in die zin of was het een constatering tegen alle verwachting in. Ik kwam er niet goed uit.

Toen de koffie bijna op was hoorde ik een stel verderop praten over hun aankomende ski-vakantie. Ze vonden het maar vervelend dat ze steeds hogerop in het ski-resort moesten zoeken naar geschikte ski-gebieden. Het werd me opeens allemaal duidelijk. We zijn zo opportunistisch dat we niet willen nadenken over de oorzaken van ‘het lekker weertje’ en de terugtrekkende winter. Opeens kwamen de beelden terug uit de recente film van Di Caprio: Before the flood. Dat is wat ons te wachten staat, hittegolven overstromingen, klimaatvluchtelingen en totale ontregeling.

Ik wacht nergens meer een weerwoord af. De sterkste ontkenning is: ‘oh dat valt vast wel mee, geniet er nou eerst maar van!’.

Dat was het dus het gemak waarmee we ontkennen en alleen maar de, voorlopig, positieve keerzijde zien. Het glas is voorlopig nog halfvol! Op zich ook niet zoveel mis mee maar als een klimaatcrisis maar niet zo stellig ontkent en genegeerd werd. Het is ook niet zo dat alle ellende nog te voorkomen is, het is al volop aan de gang: op de polen, de woestijnen en klimaatvluchtelingen, wel of niet in samenhang met regioconflicten.

Bewustwording is geboden, mensen helpen beseffen dat het vijf over twaalf is. Breed inzetten op het besef dat het leven van kinderen en kleinkinderen er niet eenvoudig uit zal zien.