Een ongeadresseerd pakket

Opnieuw schrok ze op. Had ze geslapen? Ze draaide zich om en keek op haar wekkerradio. 2:23. Nog meer dan 6 uur voor ze met goed fatsoen kon bellen. Ze plofte terug in de kussens. Sinds ze alleen woonde had ze op iedere mogelijke plek in bed kussens; haar ex vond ze niets en na zijn vertrek had ze ze van bovenop de kast gehaald.

Zuchtend besloot ze op te staan. Ze liep naar de keuken, waar de keukenvloer koud aanvoelde onder haar blote voeten. De keuken rook nog naar de spaghetti carbonara van de vorige avond. Ze zette theewater op en dacht aan het telefoontje van Marloes. Net op tijd had ze haar telefoon uit haar jaszak gevist, waar het ding tegen haar huissleutels aan had zitten rinkelen. Ze hoorde het geluid nog. Op het moment dat de waterkoker afsloeg, realiseerde ze zich dat het niet haar telefoon was, maar de bel. De schrik sloeg haar om het hart. Hoe hadden ze haar gevonden?

Het licht uit doen heeft geen zin. Ze hebben me allang gezien door de vitrage. Hoelang staan ze hier al? De gedachten van Lisette gaan razendsnel maar worden wreed verstoord als er voor een tweede keer wordt gebeld. Geruisloos loopt ze door de donkere gang naar de voordeur. Lisette haalt diep adem. Het zat er natuurlijk aan te komen. Toen ze laatst een ongeadresseerd pakket aantrof in de voortuin had ze een fout gemaakt. Ze wist dat ze het had aan Peter had moeten geven maar hij had haar zo verschrikkelijk behandeld, ze gunde het hem gewoon niet. Ze wist dat Peter soms niet helemaal eerlijk was geweest maar van de inhoud was ze zich echt rot geschrokken. Weer gaat de bel. Lisette haalt diep adem, haalt langzaam de deur van het slot en trekt hem langzaam naar zich toe. Haar mond valt open van verbazing. “Marloes?”

Haar zus kwam binnen en deed snel de deur achter zich dicht. “Lisette, je moet nu met me mee naar Haarlem komen!” Lisette vertrouwde Marloes als geen ander. Ze propte wat spullen in haar tas en stapte snel bij haar zus in de auto. Het was er koud en het leek ook onderweg maar niet warmer te worden. Terwijl de auto over lege wegen snelde begonnen haar gedachten weer te razen: In het pakket dat ze vond in haar tuin had voor tienduizenden euro’s aan papiergeld gezeten. Met wat voor zaakjes hield haar ex Peter zich eigenlijk bezig? En hoe wisten ze dat het pakket nog in haar bezit was? Lisette kwam er niet uit. Misschien moest ze het proberen op te lossen door zelf naar Malawi af te reizen. Ze voelde dat haar zus haar aankeek, maar geen van beiden zeiden iets. Lisette wilde rust aan haar hoofd, ze moest helder kunnen nadenken. In Haarlem zou ze veilig zijn. Als ze maar op tijd zouden komen.

Marloes graaide in haar handtas al rijdende in de groene deux chevaux, met een half oog op de weg duidelijk geïrriteerd dat ze niet kon vinden wat ze zocht in haar tas." Lisette kun jij mijn mobieltje uit de tas halen ik heb het nummer van Jacob nodig." Blij dat haar gedachten verstoord worden begint ze in de tas van haar zus te rommelen. " Lisette, ik had je nooit mogen voorstellen aan Peter ik wist dat hij en Jacob ongewoon geïnteresseerd waren in mijn werk op de kweektuin en ik weet van het pakket, ik heb het daar achtergelaten. Lisette zucht hoorbaar en kijkt haar zus onderzoekend aan. Abrupt stopt Lisette met zoeken in de tas van haar zus. " Heb jij het in de voortuin achtergelaten?!" Marloes rijdt de parkeerplaats van het hotel Haarlem Zuid op. "Ja" antwoord haar zus en ze glimlacht. "Jacob en Peter weten het nu ook! We gaan dit geld niet voor ons zelf houden. We gaan het terug brengen naar Malawi. Nu begint ook Marloes te lachen, 2 zielen 1 gedachte. "Wilde jij nog iemand bellen, Lisette?" Marloes pakt haar handtas terug en ritst een zijvak van haar rood leren tas open, het scherm van haar mobieltje knippert; aha ze zijn er ook al, kamer 939...

Nevelig ochtendlicht dwarrelt over de parkeerplaats als ze de deuren van de auto dichtslaan. “Ga jij maar alvast naar binnen”, zegt Marloes. “Ik moet nog even iets uit de achterbak pakken”. Het hotel is uitgestorven en Lisette voelt er niks voor om alleen naar binnen gaan. “Ga nou toch!” sist Marloes gejaagd. Met een zaklampje tussen haar tanden geklemd buigt ze zich over de achterbak. Lisette voelt opeens dat ze staat te trillen. Op de derde verdieping verschijnt een silhouet achter de vitrages van het hotelkamerraam. Is dat kamer 939? Ze herkent het forse postuur niet. Jacob en Peter zijn allebei tenger. Ze kijkt door haar wimpers en probeert scherp te stellen met haar ogen. Wie zou dat kunnen zijn? Dit was niet volgens de afspraak. “We gaan niet naar binnen”, zegt Lisette. Ze kijkt opzij maar Marloes is weg. “Marloes?” Geen spoor van haar zus. Ze kijkt weer omhoog naar het raam op de derde verdieping. Recht in zijn ogen.

Ze moest even diep ademhalen om weer rustig te worden. Gelukkig, daar stond haar Haarlemse redder in nood: Yao. Gek dat ze hem niet meteen had herkend. Later op het politiebureau aan de Koudenhorn doen ze hun verhaal. Samen met Yao was Lisette een geheim project begonnen om de wonderboom Moringa te kweken. En het was hen gelukt! Ondanks het Nederlandse klimaat, bleek de grond in de Kweektuin vruchtbaar voor deze Malawiaanse boom, met wonderlijke voedingswaarde. In Malawi zouden lokale boeren Moringa bomen kunnen kweken om zo ondervoeding tegen te gaan. Maar haar zus had haar mond voorbij gepraat, zoals ze dat altijd deed. En zo waren haar ex Peter en zijn vriend Jacob er met hun plannen vandoor gegaan. Ze hadden al grote investeringen van bedrijven losgekregen en waren bezig een patent vast te leggen. En weer was het Yao gelukt deze plannen te doorzien en de politie in te schakelen. Het geld zou naar Malawi gaan. Als een eerste investering in een wonderbomen coöperatie.